Η Ελλάδα των Παπάγων και Καραμανλήδων, η Ισπανία του Φράνκο και η Πορτογαλία του Σαλαζάρ έιχαν ακριβώς ή περίπου ακριβώς την ίδια πολιτική. Απουσία κοινωνικού συμβολαίου, σκανδαλώδης κρατική παρέμβαση πάντα υπέρ της εργοδοσίας, έλεγχος των συνδιικάτων, αυταρχισμός προκειμένου την ικανοποίηση μιας απρόσκοπτης και ασσύδοτης κερδοφορίας του κεφαλαίου προκειμένου περαιτέρω επενδύσεις κοκδηλαδή ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη (Δυτική) υιοθετείται το Κεϋνσιανό μοντέλο (κοινωνικό συμβόλαιο, κοινωνικό κράτος και κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία), στην Ελλάδα και στις άλλες δύο το κοινωνικό συμβόλαιο αντικαθίσταται με τον αυταρχισμό και το κοινωνικό κράτος περιορίζεται στη διανομή αμερικανικών τροφίμων. Η Αλβανία του Χότζα είναι κάτι τελείως διαφορετικό, ένα άλλο σύστημακαι ξεκινώντας από άλλη αφετηρία (κοινωνικές δομές, ανύπαρκτη οικονομία έως τότε, εντέλει απουσία κράτους μέχρι τη κατάληψη της εξουσίας από τους παρτιζάνους). Τέλος για να απαντήσω και στο πρώτο ερώτημα, την Ελλάδα τη συγκρίνωκαταρχ΄ς με αυτό που θα έπρεπε να είναι, μετά με τα κράτη συμμάχους της, και μετά με το τότε ''αντίπαλο δέος'' το ανατολικό μπλοκ.Αντίθετα η Ελλάδα ήταν μία αντιδημοκρατικότατη χώρα, με ανελεύθερο ουσιαστικά καθεστώς, με ασύδοτη οικονομική ολιγαρχία και με πλήρη απουσία κοινωνικού κράτους και αυτά χάριν της ''ανάπτυξης''.