#2 Λες ότι χωρίζεις γιατί σου "τελείωσε". Δεν ξέρω τι σημαίνει για σένα το "μου τελείωσε", αλλά εγώ το βλέπω κάπως σαν "δεν έχω πλέον ερωτικά συναισθήματα για αυτόν". Και ξαφνικά, δηλαδή όχι ξαφνικά, όταν τον βλέπεις με μια τύπισσα που εσύ θεωρείς για κάποιο λόγο (όχι απαραίτητα σωστό, αλλά όχι και απαραίτητα λάθος, όμως αυτό είναι δευτερεύον) "κατώτερη", θυμάσαι ότι όχι, δεν είναι αλήθεια, έχεις συναισθήματα (πού τα βρήκες; Πώς προέκυψαν, από εκεί που είχαν τελειώσει;) και τον θέλεις πίσω. Αν αυτό δεν είναι πληγωμένος εγωισμός, τότε τί είναι; Αν αυτό δε λέει "ε, όχι επειδή μου τελείωσε εμένα εσύ να μου τρίβεις στη μούρη ότι η άλλη, που στα δικά μου στάνταρ είναι χειρότερη, είναι για σένα καλύτερη", τότε τί λέει; Πες μου εσύ. Μέντιουμ δεν είμαι, αλλά για σένα θα βάλω το τουρμπάνι, θα διαβάσω την κρυστάλλινη σφαίρα μου, και θα σου πω ότι και να την αφήσει αύριο και να γυρίσει σε σένα, εσύ θα χορέψεις για λίγο καιρό το χορό του θριάμβου, και έπειτα θα σου "ξανατελειώσει". Γιατί για κάποιο λόγο τελείωσε και την πρώτη φορά που τελείωσε. Τι θα έχεις καταφέρει; Να χάσεις το χρόνο σου περιμένοντας να επιβεβαιωθείς οτι ναι, είσαι τελικά ανώτερη απ'την τσιχλομασούσα. Και άντε και επιβεβαιώθηκες, τί κέρδισες; Τίποτα (γιατί πάντα για κάποιον άλλο θα είσαι λιγότερο καλή από κάποια άλλη βεραμανονυχούσα ή ροζονυχούσα, το τι θεωρεί καθένας "καλύτερο" είναι πολύ σχετικό). Τι έχασες; Πολύτιμο χρόνο και ενέργεια.#5 Θα ακουστώ κάπως βαρύγδουπη, αλλά θα το πω όπως το έζησα: Πιστεύω πως η εφηβεία, και ειδικά η δοκιμασία των Πανελληνίων είναι από τις εποχές της αυστηρότερης κρίσης για τους μέλλοντες ενήλικες της φυλής Ελλαδιστάν, σε μια πολύ τρυφερή ηλικία. Το σχεδόν ακατόρθωτο διάβασμα, οι αντοχές που απαιτούνται επί μια ολόκληρη σχολική χρονιά, οι ενοχές με τις οποίες σε φορτώνουν (πολλές φορές άθελά τους, αλλά δεν έχει σημασία) γονείς και συγγενείς, μου θυμίζει δοκιμασίες μύησης στην ενηλικίωση που συναντάμε σε πρωτόγονες φυλές: Ας πούμε στην Αφρική υπάρχουν φυλές στις οποίες κάνουν scarification σε ολόκληρο το σώμα στον μέλλοντα πολεμιστή, και αυτός αποδεικνύει την ανδρεία του χωρίς να κλαίει, μα γελώντας και εμπαίζοντας τους μεγαλύτερους, ενώ του γδέρνουν το δέρμα μέχρι να καταλήξει μια ζωντανή πληγή. Έτσι και εδώ, που σε προετοιμάζουν για και καλά πολεμιστή του πνεύματος, απαιτούν από εσένα εξίσου παράλογα πράγματα: Να διαβάζεις με τις ώρες πράγματα που δε βγάζουν νόημα και δε σε ενδιαφέρουν, να παρουσιάζεσαι "δυνατή" με μια μόνιμη αυτοπεποίθηση του στυλ "γαμάω, θα τα καταφέρω", και να στηρίζεις, εσύ η μικρότερη τις αγωνίες των μεγαλυτέρων "ναι, μαμά, *εγώ* θα *σε* κάνω περήφανη, στηρίξου επάνω σε *εμένα*, το μυαλό μου, το διάβασμά μου". Δεν ξέρω αν είναι σωστό η λάθος όλο αυτό. Είναι αλήθεια πως εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τα υποσυνείδητα τελετουργικά μας προκειμένου να έχουμε μια σχετικά ομοιογενή (αν και όχι απαραίτητα λειτουργική) κοινωνία. Προσωπικά πιστεύω πως θα είχαμε καλύτερη τύχη σαν Ελλάδα αν κάναμε τατουάζ και κραυγάζαμε χοροπηδώντας αντί να δίνουμε τέτοιου είδους Πανελλήνιες εξετάσεις, αλλά βέβαια αυτή είναι η εξτρίμ προσωπική μου άποψη, που δε σε βοηθά και πουθενά, γιατί είσαι εκεί που είσαι. Αυτό που ίσως σε βοηθήσει είναι το παρακάτω: Δες τις Πανελλήνιες σαν αυτό που είναι. Όχι η αρχή και το τέλος του κόσμου, αλλά μια δοκιμασία. Κατάλαβε ότι δεν είναι ντροπή να το παραδεχτείς στον εαυτό σου: Είναι δύσκολο. Συγχώρεσε μέσα σου την περίπτωση αποτυχίας: Στόχος των Πανελληνίων είναι να σε κάνουνε Ελλην-ενήλικα, όχι να σε μορφώσουν, ούτε να δείξουν την εξυπνάδα ή ηλιθιότητά σου, την δύναμη ή αδυναμία σου. Συγχώρεσε τους οικείους για τις ενοχές που σε φορτώνουν. Οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν, αλλά μέσα στην απόγνωση του "τι θα κάνει το παιδί", παίζουν απλά το ρόλο τους στο φυλετικό τελετουργικό μας, και υποφέρουνε μέσα στη αγωνία τους, που δεν την έχεις εσύ προκαλέσει. Τέλος, η ζωή, από τη στιγμή που θέλεις κάτι πολύ και το κηνυγάς, μοιραία θα σου δώσει καποιες ευκαιρίες να το πετύχεις. Αν πραγματικά θες να γίνεις δικηγόρος, και να αποτύχεις, θα βρεις τον τρόπο (μέσα από κάποια υποτροφία, ξαναδίνοντας εξετάσεις, πηγαίνοντας στο εξωτερικό, ή σε ιδιωτική σχολή, κλπ) να το κάνεις. Και θα είναι μη σου πω και καλύτερα, γιατί τότε θα είσαι σίγουρη πως το κάνεις για τον εαυτό σου.
