Πολύ δογματική η άποψη αυτή περί προσφορά και ζήτησης, δεν βρίσκεις; Η καθιέρωση του 8ωρου στα τέλη του 19ου αιώνα στις Η.Π.Α. ή οι νόμοι για την ρύθμιση της εργάσιμης ημέρας στην Αγγλία λίγο πριν, αποτελούσαν αποτέλεσμα ή εφαρμογή του ρυθμιστικού ρόλου της προσφοράς και της ζήτησης, ή θα ήταν μήπως ακριβέστερο και αληθέστερο να έλεγε κανείς πως προέκυψαν από τους συγκεκριμένους συσχετισμούς ισχύος μεταξύ εργαζόμενων και εργοδοτών και μάλιστα εν πολλοίς επιβλήθηκαν παρά ή ενάντια σε μία θετικιστική, επιστημονίστικη ρητορεία περί ανακάλυψης ή διατύπωσης των σιδερένιων, άκαμπτων νόμων κίνησης της οικονομίας, της ιστορίας ή της κοινωνίας εν γένει. Θέλω να πω: στο θεωρητικό αυτό σχήμα, που διδάσκεται σε τόσα οικονομικά πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, υπάρχει χώρος για την συνειδητή ανθρώπινη δραστηριότητα που μετασχηματίζει τον εξωτερικό κόσμο ή είμαστε όλοι εξαρτήματα των απρόσωπων, αφηρημένων οικονομικών νόμων οι οποίοι αποτελούν εντέλει τους πραγματικούς ιστορικούς δρώντες; Και ο ρόλος μας ποιός είναι, να καθόμαστε να παρατηρούμε, αναλύουμε και προβλέπουμε ως παθητικοί δρώντες το ξεδίπλωμε των οικονομικών νομοτελειών; Το ρίξαμε στη φιλοσοφία, θα σκεφτεί κανείς εδώ! Μα ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα με την τεχνοκρατική (γιατί περί αυτού πρόκειται) οπτική αυτή, ότι είναι τόσο κοντόφθαλμη, τόσο περιορισμένων οριζόντων και έρχεται καλπάζοντας σε ένα άρμα απόλυτης βεβαιότητας ("ο νόμος που τα ρυθμίζει όλα"). Η κρατική, από τα πάνω, ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων πώς συμβιβάζεται αλήθεια με την λειτουργία του υποτιθέμενου αυτού νόμου που ξεδιπλώνεται ερήμην των υποκειμένων; Το νομοθετικό πλαίσιο ποιός το ορίζει, ο αφηρημένος οικονομικός νόμος της οικονομικής ορθοδοξίας;Και δεν έχω λάβει κάποια απάντηση στο ερώτημα μου: αν και με ποιόν ακριβώς τρόπο η άμεση απέλαση όλων των αλλοδαπών που διαβιούν τώρα εντός της ελληνικής επικράτειας θα επιφέρει μία αυτόματη βελτίωση των εργασιακών σχέσεων, των μισθών κ.λπ. των ελλήνων εργαζόμενων, και αν επιπλέον ευθύνεται ή επιδείνωσε η "παράνομη" μετανάστευση όλες τις δομικές αδυναμίες του ελληνικού κράτους και οικονομίας, όλο το προσοδικό (πελατειακό για άλλους) μοντέλο συγκρότησης των σχέσεων πολιτικής εκπροσώπησης, όλο αυτό που αποτελούσε μνημονιακή δέσμευση της χώρας για 8 ολόκληρα χρόνια αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ και από κανέναν (το μόνο μέτρο που εφαρμόστηκε με περισσή συνέπεια και ζήλο ήταν η περαιτέρω μείωση των μισθών, η περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων) γιατί έθιγε τα ιερά και τα όσια του νεοελληνικού κράτους και κοινωνίας. Τώρα που η Ελλαδάρα βγαίνει από το πρόγραμμα πολιτικού δανεισμού και θεωρείτει ακόμα διεθνώς failed state, τώρα που έγινε ευρύτερα γνωστό ότι δεν υπάρχει εδώ καμία ηγεμονική κοινωνική τάξη και καμία ισχυρή πολιτική βούληση να εξορθολογιστεί ο κρατικός μηχανισμός, η δημόσια διοίκηση κ.λπ. σύμφωνα με τα γνωστά εδώ και δεκαετίες διεθνή δυτικά πρότυπα καπιταλιστικής οργάνωσης, ε, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα! Είναι γνήσια ελληνικό όμως και πατριωτικό να επιλέξει κανείς να τα αγνοήσει όλα αυτά και να εστιάσει στον φουκαρά που έρχεται εδώ για ένα ξεροκόματο. Τι ωραία που ήμασταν το '60, ε, με τις πόρτες ανοιχτές και τους αράπηδες μόνο σαν κλόουν σε τίποτα ταινίες της Φίνος! Τι ωραία περνούσε ο εργαζόμενος στην Ελλάδα τότε, που η χώρα δεν είχε κατακλυστεί ακόμα από ορδές βαρβάρων! Και οι μισθοί στα ύψη τότε, γι΄αυτό κατέβαιναν κάθε μέρα σε απεργία και διαδηλώσεις συχνά βίαιες. Όλο το κακό ξεκινάει το 1990! Ακριβώς έτσι είναι παιδιά, πάμε για ύπνο τώρα ξανά, όλα καλά γίνανε, απ' έξω έρχεται το κακό πάντα.
