Και κάτι τελευταίο, γιατί φλυάρησα αρκετά: για σένα, και σύμφωνα με τη μέθοδο ανάλυσης της οικονομικής επιστήμης που τόσο αβασάνιστα υϊοθετείς, το ύψος του μισθού, η διάρκεια της εργάσιμης μέρας και όλες οι υπόλοιπες παραμέτροι της εργασίας εν γένει είναι δεδομένα, εξαρτημένες ή μη μεταβλητές, στατιστικά στοιχεία, μεγέθη λοιπόν λίγο πολύ "αντικειμενικά" (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) που μπορεί να μεταβάλλονται διαχρονικά σε μία χώρα ή να ποικίλλουν από κράτος σε κράτος ή που η αυξομείωση τους μπορεί να έχει επίδραση σε άλλα οικονομικά μεγέθη. Πολύ ωραία ως εδώ, αλλά η ανάλυση αυτή, αρκούντως αφηρημένη ως αρμόζει στην επιστημονική μέθοδο, δεν επαρκεί γιατί κάνει αφαίρεση από την ιστορία, είναι ανιστορική. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρωτίστως και θεμελιωδώς ο μισθός, ο χρόνος εργασίας κ.λπ. είναι δυναμικά πεδία σύγκρουσης, αντιπαράθεσης, συσχετισμών ισχύος, διακυβεύματα σε κάθε ιστορική συγκυρία και περίοδο, και όχι στατική πληροφορία/δεδομένο. Είναι, αν θα θέλαμε να μιλήσουμε χρησιμοποιώντας μπερξονικούς όρους, το élan vital που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε απόπειρα συστηματοποίησης/σχηματοποίησης του ή απολίθωσης του σε παγιωμένες, νεκρές θεωρητικές μορφές. Οφείλουμε λοιπόν να υπερασπιστούμε μία θέση ανοιχτότητας της ιστορίας και της πολιτικής, ένα άνοιγμα στη δυνατότητα, έναντι της ναφθαλίνης του κλειστού, νομοκεντρικού μοντέλου στο οποίο βασίζεται, με αρκετή ματαιοδοξία επιπροσθέτως, η οικονομική επιστήμη.