#1 Δεν είσαι υπερβολική που σταναχωριέσαι διότι προσφέρεις κάτι στον άνθρωπό σου που για εσένα είναι σημαντικό και θέλεις, αν μη τι άλλο, εκείνος να το δει/ακούσει/διαβάσει, ακόμα κι αν αυτός δε θα επενδύσει σ' αυτό τις ίδιες σημασίες τελικά. Από εκεί και έπειτα, εξαρτάται από τις συνήθειές του και τις αρέσκειες/δυσαρέσκειές του, τα ενδιαφέροντά του, τα γούστα του, το χρόνο του κλπ. Πχ. Αν ο σύντροφός σου δε διαβάζει βιβλία, το πιθανότερο είναι να μην μπει στον κόπο να ανοίξει ούτε το βιβλίο που του χαρίζεις εσύ με αφιέρωση. Αν δεν τον ενδιαφέρει ή δεν του αρέσει η μουσική που ακούς εσύ, πιθανόν το ίδιο. Μπορεί αυτό να εγείρει ζήτημα συμβατότητας, ωστόσο, αν θέλεις τη γνώμη μου. Ερευνησέ το για λογαριασμό σου. (Από το λίγο "Friends" που έχω δει, ο Ross και η Rachel δεν ταιριάζανε. Ήταν ηλίου φαεινότερο.)#2 Xμ! Η τελευταία σου φράση αλλάζει το περιεχόμενο του γράμματός σου ριζικά. Αν περιμένεις μια συντροφική σχέση για να είσαι καλά μέσα σου, δε θα είσαι καλά μέσα σου ούτε με τη συντροφική σχέση. Μην εξαρτάς σε τέτοιο βαθμό την ευτυχία σου από έναν άνθρωπο (που θεωρητικά μπορεί να μη βρεθεί και ποτέ) και, γενικά, μην εξαρτάς την ευτυχία σου κατά το δυνατόν από οποιαδήποτε εξωτερική (καλή ή κακή) συνθήκη.Τα ευτυχισμένα ζευγάρια είναι δυο ολοκληρωμένοι άνθρωποι που νιώθουν ωραία με τον εαυτό τους και κάποια στιγμή στη ζωή τους επιθύμησαν να μοιραστούν αυτή την ομορφιά μαζί με έναν πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο της επιλογής τους. Επειδή και οι ομορφιές και οι ωραιότητες που θα δημιουργήσουν από κοινού έχουν ως πρώτη ύλη τις δικές τους και από εκεί θα πηγάζουν. Αυτές είναι οι υγιείς σχέσεις. Εκείνες που αποτελούνται και συνέχονται από δύο υγιείς ανθρώπους.Κατά τη γνώμη μου, μην επιδιώξεις σχέση αν δεν τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου και δε νιώθεις καλά μαζί του. Αυτός ο σκοπός μπορεί να απαιτεί και μοναξιά. Συνήθως το απαιτεί.
