Τραγική απογοήτευση τα σχόλια. Άγνοια και σαφής προκατάληψη, όσο κι αν λένε "Εγώ δεν έχω πρόβλημα, αλλά...". Συνειδητοποίησα ότι είμαι γκέι όταν ήμουν 7 με 8 ετών, το 1978, αφού πέρασα μία ολόκληρη χρονιά ερωτευμένος με έναν συμμαθητή μου. Ούτε τις λέξεις δεν ήξερα για να το περιγράψω, ούτε είχα ιδέα για κινήματα ή κάμινγκ άουτ. Ούτε τηλεόραση είχαμε, ούτε ήταν γνωστές οι διεκδικήσεις και οι ορολογίες τότε. Ήμουν ένα κλασικό χριστιανόπουλο με γονείς δασκάλους. Πρώτη μου αυτόματη παιδική επιθυμία ήταν να μιλήσω για τα συναισθήματά μου. Αλλά όταν πήγα από συναίσθημα να το φτιάξω σε λέξεις, συνειδητοποίησα πόσο τραγικά αποτελέσματα θα είχε αυτό για την ζωή μου. Ήταν κάτι που όχι μόνο δεν προβλεπόταν, αλλά θα με έβγαζε εκτός, θα με θεωρούσαν τέρας. Κανείς δεν θα με ήθελε για φίλο, οι γονείς μου θα με μισούσαν. Αν και δεν μου είχε μιλήσει κανείς για αυτό το θέμα, ήταν στο μυαλό μου σχηματισμένη ξεκάθαρα η αντίδραση που θα δεχόμουν. Αυτό το βίωσα σαν μια ακραία μορφή αδικίας. Το πιο σημαντικό και δυνατό πράγμα που είχα νιώσει, ήταν αυτό για το οποίο θα με καταδίωκαν. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο βαρύ ήταν αυτό για τις παιδικές μου πλάτες. Τερματίστηκε αυτόματα η περίοδος της παιδικής ανεμελιάς και ζούσα διαρκή εφιάλτη. Μην το μάθει κανείς, μην φανεί, μην εκφράσω κάτι. Όσο συνειδητοποιούσα το μέγεθος του μίσους της κοινωνίας τόσο αισθανόμουν ότι δεν έχει κανένα νόημα η ζωή μου. Ζούσα σαν ένας κρυφός πρόσφυγας στην ίδια μου τη ζωή και ήμουν ακόμα παιδί. Σύντομα άρχισα να κάνω τις πρώτες σκέψεις αυτοκτονίας. Το χειρότερο, που συνειδητοποίησα ως ενήλικας, μετά από χρόνια συμβουλευτικής, ήταν ότι όλο αυτό οδήγησε σε ασυνείδητη αλλά απόλυτη απώλεια της εμπιστοσύνης προς τους γονείς μου, γιατί έβλεπα ότι ήταν εντελώς αδύναμοι να με βοηθήσουν σε κάτι τόσο σοβαρό. Λοιπόν, για να τα ξεκαθαρίσουμε:1. Ναι, τα παιδιά μπορεί να έχουν σκέψεις αυτοκτονίας. Στα ερευνητικά δεδομένα μάλιστα καταγράφονται αυτοκτονίες από παιδιά 5 ετών. Σπάνιο, αλλά ισχύει, ψάξτε το. Η άρνηση είναι συνυπευθυνότητα. 2. Το κάμινγκ άουτ ΔΕΝ εφευρέθηκε όταν δημιουργήθηκε η λέξη. Είναι κοινή αυτόματη ανθρώπινη ανάγκη να μιλάς για τα σοβαρά ζητήματα της ζωής σου στα άτομα που αγαπάς. Η άρνηση είναι συνυπευθυνότητα.3. Το πρόβλημα είναι η κοινωνική ομοφοβία, όχι οι οργανώσεις που παλεύουν κατά της ομοφοβίας. Αδιανόητο και μόνο να ισχυρίζεται κανείς κάτι τέτοιο. 4. Η άγνοια και η μη ορατότητα σε ένα κοινωνικό θέμα ΔΕΝ σημαίνει ανυπαρξία προβλήματος. Σημαίνει σιωπηλά θύματα. Μόλις πριν ενάμιση μήνα αυτοκτόνησε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί για σχετικό λόγο στην Αθήνα, και το αποσιωπήσαμε πλήρως. Με διάφορες δικαιολογίες, βεβαίως... Με την ίδια και περισσότερη άνεση βρίσκουμε τώρα δικαιολογίες. Την μια η ηλικία, την άλλη η ιδιοσυγκρασία, την άλλη η οικογένεια... Γιατί είναι άσχημο να νιώθουμε ότι ένα αντικειμενικό πρόβλημα μας ξεπερνά...