Αγαπητέ Βασίλη, φυσικά και σε διάβασα. Συμφωνώ ότι η συγχώρεση απαιτεί τεράστια ψυχική δύναμη από τον συγχωρούντα, υπεράνθρωπη θα'λεγα. Τα δώρα όμως που αφήνει στη συνέχεια έχουν ασύγκριτη, λυτρωτική αξία για τον άνθρωπο και την ψυχή του.Ανεξαρτήτως θρησκευτικών ή φιλοσοφικών πεποιθήσεων, σε παραπέμπω σε ένα άρθρο του Άρη Δημοκίδη που με συγκίνησε βαθύτατα πριν από λίγους μήνες. Αναφέρεται στην πραγματική ιστορία μίας Ιρανής μητέρας που συγχώρεσε τον δολοφόνο του παιδιού της στο παραπέντε του απαγχονισμού του. http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/48121Νομίζω ότι είναι ένα άρθρο που μπορεί να ραγίσει ακόμη και την πιο σκληρή καρδιά...:)Να έχεις μια καλή μέρα.