Εν προκειμένω, θα διαφωνήσω εν μέρει μαζί σας κ. Χωμενίδη.Τόσο στην περίπτωση (απόπειρας) βιασμού όσο και σε περίπτωση σεξουαλικής παρενόχλησης, το βασικό πρόβλημα του (φερόμενου ως) θύτη δεν είναι η σεξουαλική εγκράτεια ή μη, αλλά η χρήση βίας. Σίγουρα δεν θα ήθελα να με κυβερνούν άνθρωποι που καταφεύγουν στη χρήση ωμής βίας, με σεξουαλικούς ή μη σκοπούς. Γι'αυτό και με απασχολεί εάν πρόκειται πράγματι για πλεκτάνη, γιατί από αυτό κρίνεται η γνώμη μου για τον άνθρωπο.Δεν διαφωνώ ότι οι πολιτικοί πρέπει να φροντίζουν τη δημόσια εικόνα τους περισσότερο από το μέσο πολίτη, το ίδιο άλλωστε ισχύει για τα δημόσια πρόσωπα εν γένει.Σίγουρα ωστόσο δεν θα τοποθετούσα τα σκάνδαλα Λιουίνσκι & Στρος Καν στο ίδιο ράφι. Ο Κλίντον ουδέποτε κατηγορήθηκε για άσκηση σωματικής βίας. Γι'αυτό και η - στην πλειοψηφία της - συντηρητική κοινωνία των ΗΠΑ ουσιαστικά του έδωσε άφεση. Το ίδιο ισχύει και για άλλους ηγέτες (Κένεντι, Μιτεράν) που οι διάσημες ερωτικές ατασθαλίες τους επηρέασαν ελάχιστα ή καθόλου τη γνώμη πολιτών & ιστορικών για αυτούς.Ακόμη και τον Παπανδρέου, όσοι τον μέμφονται, δεν το κάνουν πρωτίστως για το γεροντοέρωτά του. Υπήρξαν πολύ σοβαρότερα για να του προσάψει κανείς.Δεν αντιλέγω ότι το σεξουαλικό στοιχείο πάντα προσθέτει έξτρα "πιπέρι" σε τέτοιου είδους ειδήσεις - γιατί αυτοί είμαστε και αυτό είναι το επίπεδο της ενημέρωσης που ζητάμε... - ωστόσο το ζήτημα σε τέτοιες περιπτώσεις (θα έπρεπε να) είναι πάντα η βία.