Αγαπητή 5, Διάβασε προσεκτικά τι σου λεεί η Α, μπα. Να βρίσκεσαι σε στενή επαφή με τον ψυχίατρο, να τον ρωτάς, να προσπαθείς κάθε μέρα. Παίρνεις μια θεραπεία που θέλει τον χρόνο της. Στην αρχή είναι δύσκολα, αλλά θα γίνεσαι όλο και καλύτερα. Δεν είναι μαγικά χαπάκια που θα σε αλλάξουν από τη μία μέρα στην άλλη, αλλα θα καθαρίσουν τα σύννεφα για να δουλέψεις τα προβλήματα με ξαστεριά :) Να μη λυπάσαι καθόλου τον εαυτό σου, να τον θαυμάζεις που είχε το θάρρος να μπει στον αγώνα. Δεν είναι ντροπή να παίρνεις θεραπεία για μια ασθένεια. Δυστυχώς στην Ελλάδα είναι τόσο ταμπού που πολύς κόσμος υποφέρει στα κρυφά. Πολύς κόσμος! Έπαιρνα αντικαταθλιπτικά για 2,5 χρόνια, το είπα σε ελάχιστους δικούς μου, οι αντιδράσεις με εξέπληξαν. Μία φίλη μου έλεγε γιατί δεν το παλεύω μόνη αφού όλα είναι στη φαντασία μου, η άλλη με κοίταξε με οίκτο και έκανε σαν να μην της το είπα ποτέ, σαν να την έφερα σε δύσκολη θέση, κλπ. Μετά από καιρό το είπα σε μία άλλη φίλη στο εξωτερικό και ξέρεις τι μου είπε; "Κι εγώ!". Κάναμε τον ίδιο αγώνα για μήνες και δεν το είχαμε καν συζητήσει.Θα σε συμβούλευα να έχεις υπομονή, να κάνεις και ψυχοθεραπεία παράλληλα, να ρωτάς για όλα τον γιατρό σου και να βρεις κάποιον να συζητάς, ίσως ένα φόρουμ να είναι η καλύτερη λύση.Αφού τα κατάφερα εγώ, μπορούν όλοι, στο υπόσχομαι! ΥΓ: Έχω σταματήσει εδώ και ένα μήνα και... όλα καλά! Καλή συνέχεια!