Όλοι κάποια στιγμή έχουμε φιλοξενήσει κόσμο σπίτι μας.Συνηθίζεται να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις,για να αισθανθούν οι φιλοξενούμενοι άνετα,να φτιάξουμε κι ένα καλύτερο φαγητό,να τους πάμε και μια βόλτα κτλ.Γενικά να τους ευχαριστήσουμε.Το ευχαριστιόμαστε κι εμείς.Πόσα επιπλέον άτομα όμως αντέχει το σπίτι μας;Και για πόσο θα ζοριστούμε;Από ένα σημείο και μετά δεν αντέχεται.Έτσι είναι και σε έναν τουριστικό προορισμό.Από ένα σημείο και μετά ακόμα κι αν βγαίνει καλό μεροκάματο,πέφτει η ποιότητα ζωής.Και λίγο ακόμα δε βγαίνει ούτε καλό μεροκάματο για πολλούς,γιατί ανεβαίνουν λόγω της ζήτησης οι τιμές των ακινήτων,όπως και άλλα αγαθά.Για κάποιον που έχει αποφασίσει να ξεκουραστεί μια βδομάδα πχ και να διαθέσει ένα χ ποσό είναι οκ.Ο μόνιμος κάτοικος μπορεί όλο το καλοκαίρι να πληρώνει χρυσάφι μια ξαπλώστρα πχ;Ο ξένος το απολαμβάνει το νταβαντούρι,τη φασαρία,την πολυκοσμία για μια βδομάδα.Ο μόνιμος κάτοικος την παλεύει 6 μήνες;Επίσης σέβονται όλοι οι επισκέπτες τα ήθη του τόπου,που επισκέπτονται,την ιστορία,τον πολιτισμό,τη ζωή των κατοίκων;Τα σέβονται και οι επιχειρηματίες αυτά;Το τι πωλείται (από ποτά,καταλύματα,πολιτισμό,περιβάλλον μέχρι σεξ),σε ποια τιμή,ποιο το κέρδος,αλλά και ποιο το κόστος στη ζωή των κατοίκων σε πολλαπλά επίπεδα,είναι πράγματα που δικαιολογημένα απασχολούν τον κόσμο.Και σε κάποιες περιπτώσεις φαίνεται,ότι το κόστος είναι πολύ μεγάλο.