Το πρώτο ολοδικο μου κατοικίδιο ήταν ένας μαύρος αγριόγατος.Όμορφος και περήφανος μαύρος"πάνθηρας".Ειχε τρείς κακές συνήθειες.Να ανοίγει το ψυγείο,να με ξυπνά δαγκώνοντας το αυτί μου το πρωί και να παγιδεύεται σε μέρη όπου δε μπορούσε μετά να βγει.Για χάρη του έχω σκαρφαλώσει σε δέντρα,σε σκεπές και σε μπαλκόνια.Έχω κάνει "διάρρηξη"σε κλειστό εποχιακό μπαρ για να το βγάλω.Έχω μπει από παράθυρο τουαλέτας σε εξοχικό για τον ίδιο λόγο.Σα να ήμασταν ένα ηλίθιο δίδυμο κλεφτών.Πάντα επιφυλακτικός με τους επισκέπτες.Αρνητικός με τα νέα τετράποδα μέλη της φαμίλιας.Από το πρώτο καιρό μέχρι τη μέρα που πέθανε ήταν ο κλασσικός γκρινιάρης και στριμμένος συγκάτοικος.Αλλά επίσης κολλητός και καλύτερος μου φίλος.Τώρα που πέρασαν χρόνια μπορώ να πω με σιγουριά ότι εγώ ήμουν το κατοικίδιο και αυτός το αφεντικό.