Πολύ σωστό. Η Λένα αναρωτιέται γιατί σοκάρει το γεγονός ότι η Γκολάιτλι είναι τόσο τσόταλο κατά βάθος, γιατί δεν την δεχόμαστε απλώς ως αντιηρωίδα, ως κακιά με πέρλες αντί για κέρατα. Προσωπικά πιστεύω οφείλεται σε αυτό. Όταν το τέλος περιλαμβάνει φιλί υπό βροχήν & ρομαντισμούς, το μυαλό μας λειτουργεί σύμφωνα με τους κωδικούς του Χόλυγουντ: αυτοί καταλήγουν ευτυχισμένοι = αυτοί είναι οι καλοί πρωταγωνιστές = η Γκολάιτλι είναι με τους καλούς άρα νιώθω ότι μου πασάρεται ως πρότυπο, και σπάζομαι επειδή δεν την πάω τη ρουφιάνα.