#6 Κακώς το λέω, θα το επισημάνουν κι άλλοι 200, αλλά τέλος πάντων όχι Παρίσι, "Στη Ρώμη με αγάπη".#7 Αναλογιζόμενη τους διαφόρους δασκάλους/καθηγητές μου, μετά βίας μπορώ να βρω 2-3 που να ήταν πραγματικά κατάλληλοι για το λειτούργημά τους. Υπήρξαν 3-4 ακόμη που ήταν αξιόλογοι & συμπαθείς, αλλά τόσο μαλακοί και άτολμοι που τα παιδιά τους έκαναν ό,τι ήθελαν, & πάλι μάθημα δεν γινόταν.Πραγματικά nutcases στιλ Ομάδα Ε ευτυχώς δεν είχα, θα μου μείνει όμως αξέχαστη η δασκάλα της Α' δημοτικού. Δεν θα πω για το πως μας έδινε ξυλιές επειδή απλώς δεν είχαμε στοιχηθεί σωστά για την αναθεματισμένη πρωινή προσευχή. Αλλά με είχε βάλει στο μάτι γενικότερα.Ήμουν αρκετά κλαψιάρα, ΟΚ κακώς, αλλά δεν είχα σκοτώσει και άνθρωπο. Όντως με τον κλαψιάρη δεν βοηθά το παραχάιδεμα αλλά η ψυχραιμία και η μερική αποστασιοποίηση. Δεν βοηθάει όμως αυτό που έκανε εκείνη: κοροϊδία και σαρκασμός. Και ειδικά απέναντι σε ένα 6χρονο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να κλαίω μια μέρα γοερά επειδή με μάλωνε (ποιός ξέρει γιατί, κάτι που αφορούσε μαθήματα μάλλον, γιατί δεν έκανα καν φάρσες & ζαβολιές, ήμουν πολύ ψάρι). Τα υπόλοιπα παιδιά με κορόιδευαν, κλασικά (γιατί μια τάση για κανιβαλισμό την έχουμε ως όχλος, ειδικά τα παιδιά). Σ'εκείνα δεν (πολυ)κρατάω κακία γιατί κι αυτά μωρά ήταν. Η δασκάλα όμως ενεθάρρυνε τις αντιδράσεις τους, σε βαθμό που από τη ντροπή μου κρύφτηκα κάτω από το θρανίο. Και τότε ακόμη εξακολουθούσε ενεργά να τους προτρέπει να εντείνουν τις κοροϊδίες, όσο ακούγονταν τα κλάματα από το θρανίο. Περιττό να πω ότι, με αυτήν & άλλες πράξεις της, συνέβαλε αποφασιστικά στο να γίνω και να παραμείνω θύμα σχολικού εκφοβισμού σε όλη τη διάρκεια του δημοτικού. Με τη σειρά μου, όντας αντιμέτωπη με κοινωνική απομόνωση & συνεχείς επιθέσεις λεκτικές, που συχνά κατέληγαν σε σωματικές, βρήκα καταφύγιο στο μόνο όπλο που ανακάλυψα πως είχα: το πολύ βαρύ μου χέρι. Ε και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος.Τα περισσότερα παιδιά που έχουμε παίξει σοβαρό ξύλο τώρα θα χαιρετηθούμε & ειλικρινά ούτε που θα μου βγει αρνητική ενέργεια. Αυτή τη δασκάλα, όμως, όποτε τη θυμάμαι έυχομαι να μπορούσα να της δώσω μαζεμένο όλο το ξύλο που έχω παίξει στη ζωή μου.
