#7 Κωμικοτραγικές καταστάσεις! Χάρηκα τόσο πολύ όλες τις απαντήσεις, γιατί τουλάχιστον πλέον δε νιώθω μόνη μου που είχα τέτοιους "δασκάλους"! Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο για το θέμα, αλλά για εμένα οι χειρότεροι από όλους δεν ήταν αυτοί που μιλούσαν για συνομοσιολογία ή για την ύπαρξη ραδιενέργειας στο ζελέ για τα μαλλιά (ναί, είχαμε έναν που υποστήριζε ότι δεν πρέπει να φοράμε ζελέ ακριβώς για αυτό το λόγο), αλλά αυτοί που τρομοκρατούν τους μαθητές, τους παρουσιάζονται σαν αυθεντίες και καταστρέφουν την ανάγκη του παιδιού για γνώση και αυτοδιεύρυνση.#1,2 Πάντα μας ελκύει το άγνωστο και το μυστήριο, κι επίσης η επιβεβαίωση είναι βάλσαμο στην έμφυτη αίσθηση απαξίας που καλλιεργούμε στους εαυτούς μας ως άνθρωποι. Δεν είναι δα και πρωτοφανές αυτό που σας συμβαίνει. Επι του πρακτέου, τώρα, για εμένα αυτά που περιγράφετε (και στις δύο περιπτώσεις) θα ήτανε πταίσματα (αν εσείς δεν αντέχετε καθόλου τέτοιες συμπεριφορές, καλά κάνετε, και δυστυχώς δεν μπορείτε να τις αφήσετε να "περάσουν", γιατί κάνετε κακό στις δικές σας ανάγκες). Εγώ θα έβλεπα και τις δύο καταστάσεις με χιούμορ. Θα απάνταγα στα μηνύματα των "πρώην" με μια κάποια υγιή χαιρεκακία-από κοινού με τον σύντροφο εννοείται (μα, ΜΟΝΟ μαρουλολαχανί να τα βάφεις τα νύχια σου από εδώ και πέρα), και θα έκανα add στο ΦΒ τα φλερτ του λεγάμενου, έτσι μόνο και μόνο για να τις πικάρω με ευφάνταστα σέλφιζ με μπακράουντ κουζινοκουρτίνας, και memes από το grumpy cat. (Για την ακρίβεια, ήμουνα κάποτε με κάποιον που μίλαγε συνεχώς με την πρώην του στο ΦΒ, κάποτε έλειπε, είχε αφήσει ανοιχτό τον υπολογιστή, και εγώ απάντησα στη "λεγάμενη" και καλά ως "εκείνος", αλλά στην πλάκα-φυσικά εκείνη δεν κατάλαβε τίποτα, ή έτσι έδειξε-, και κάνοντας "αστειάκια" που είχανε νοήμα μόνο αν διάβαζε τη συνομιλία ο "δικός μου". Ε, γύρισε λοιπόν και τη διάβασε. Θα μπορούσε να έχει θυμώσει, άλλος ίσως και να θύμωνε, αλλά πήρε το "μήνυμα", γέλασε, και η όλη φάση μας έφερε πολύ πιό κοντά)#4 Θα διαφωνήσω με τη Λένα. Η δουλειά δεν πρέπει να έρχεται ως ψυχαναγκασμός ωστε να ανακύψει κάποιο ενδιαφέρον (και το λέω έχοντας υποφέρει από τέτοιου είδους προσπάθειες), αλλά αντίθετα, ως φυσική απόρροια της αγάπης και της έλξης που νιώθουμε προς κάποιο αντικείμενο. Φυσικά και δεν πρέπει να (παρα)τεμπελιάζεις, ούτε να κάνεις εκπτώσεις στη συγκέντρωση και την αυτοπειθαρχία όταν ασχολείσαι με κάτι, αλλά αυτό το "κάτι" θα το βρεις μέσα από αναζήτηση. Άφησε την αναζήτηση να γίνει ο στόχος σου. Αν η σχολή δε σε καλύπτει, κοίτα την τέχνη και τη λογοτεχνία. Αν η καρδιά σου δεν είναι ούτε εκεί, ψάξε συνειδητά και βρες που είναι, αλλιώς η δουλειά δουλεία γίνεται (κάποιος φιλόσοφος νομίζω το είπε αυτό το τελευταίο, μα δεν είμαι και σίγουρη).
