Δεν ξέρω πραγματικά ποιόν/α από όλους του ακατάλληλους δασκάλους/καθηγητές που έτυχε να υποστώ να πρωτοθυμηθώ, ποιόν/α να ξεχάσω... Ωστόσο, ο πλέον ακατάλληλος ήταν ο δάσκαλος που είχα στις τρεις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Αυτός μας βαθμολογούσε (στα μαθήματα εννοείται) με βάση το πόσο καλά χορεύαμε τσιφτετέλι. Δικής του επινόησης σύστημα - εξυπακούεται - το οποίο μας επέβαλε ως πολύ ευρηματικό και μας υποχρέωνε με διάφορους τρόπους να σηκωνόμαστε και να χορεύουμε κατά διαστήματα. Περιττό να πω ότι οι διηγήσεις από τα μπουζούκια της κάθε χθεσινής βραδιάς που είχε επισκεφτεί δίνανε και παίρνανε..., αλλά αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που μας πείραζε συγκριτικά με τις ανήκουστες κατά τ' άλλα συμπεριφορές του.Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν πέθανε - μετά από κάποια χρόνια - δε λυπήθηκε ΚΑΝΕΙΣ.
