#4 Ολίγον περίεργη ερώτηση. Φυσικά γίνεται να αγαπάς κάποιον και ταυτόχρονα να μην τον πιστεύεις. Το ένα είναι συναίσθημα. Το άλλο είναι συμπέρασμα. Άνετα συνυπάρχουν!Κάν' το πράξη και θα δεις τί ωραία που γίνεται... Εν τω μεταξύ, προχώρα τη ζωή σου με άλλους/νέους ανθρώπους, με ενδιαφέροντα, καινούργιους σκοπούς. Ζήσε για εσένα. Επικεντρώσου σε άλλα πράγματα, σε ωραία, δημιουργικά δεδομένα σου, άντλησε από αυτά, άρμεξέ τα κανονικά. Δες την αλλιώς. Αυτό ίσως να σε βγάλει από τη θολούρα σου - γιατί αυτό ζεις τώρα.#6 Ωραία παρέα και ωραίο αγόρι διάλεξες! (not)Εκείνος, όπως προφανώς και η παρέα σου, σε δεχόταν και σε θαύμαζε ως αλάθητη! Επειδή προφανώς μάλλον και οι ίδιοι φέρονται ως ΑΛΑΘΗΤΟΙ. Και γι' αυτο δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τίποτα λιγότερο - κι όλα αυτά σε άνθρωπο...Επειδή, λοιπόν, τώρα δείχνουν εν τοις πράγμασι ΠΟΣΟ αλάθητοι είναι κι οι ίδιοι, μάντεψε! Εξίσου τόσο αξίζεις να είσαι κι εσύ (καθόλου δηλαδή!!!)! Αν δε σου το αναγνωρίζουν, δε σε θεωρούν ισότιμη (ούτε εκείνος ούτε η παρέα σου). Οπότε, μάλλον δεν είναι καλή ιδέα να συνεχίσεις μαζί τους. Να βρεις άτομα με τα οποία να δημιουργείς ισότιμες σχέσεις και όχι απολογητικές!! Επίσης, καλό είναι να μάθεις να υπερασπίζεσαι τα εγνωσμένα λάθη σου (σε εσένα την ίδια πάνω απ' όλα)! Αυτά, μεταξύ άλλων, σε κάνανε αυτό που είσαι τώρα. Όποιος δεν μπορεί να το καταλάβει, είναι μόνο δικό του πρόβλημα - και μόνος του να τρέξει να το λύσει. Εξ' ορισμού δε χρωστάς εξηγήσεις σε κανέναν για λάθη/συμπεριφορές/πράξεις/συναισθήματα - πόσο μάλλον που δεν τον αφορούν. Μόνο στον εαυτό σου.