@2: γλυκιά μου magister, είναι άσχημο αν όντως οι γονείς σου συνέχεια σχολιάζουν το βάρος σου. ‘Οπως και το σχόλιο περί σαβουρογαμίας, που με εξέπληξε δυσάρεστα. Γράφεις όμως ότι ο πατέρας σου σε λατρεύει και θέλω να στηριχτώ σε αυτό. Και ο δικός μου πατέρας, με την απίστευτα ωμή ειλικρίνεια που τον διακατέχει, κάποτε μού είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα για τον ίδιο λόγο και υποπτεύομαι στην ίδια ηλικία πάνω κάτω με τη δική σου (λίγο μετά το σχολείο). Ανακουφίστηκα! Επιτέλους κάποιος το ανέσυρε από τη γωνιά που το είχα κρύψει στο μυαλό μου, αλλά που δεν έφευγε ποτέ και καταβάθος με ενοχλούσε. Επιτέλους κάποιος είδε τον ελέφαντα στο δωμάτιο –εντάξει, ελεφαντάκι- και το είπε. Χαίρομαι πολύ για ολους τους καλούς φίλους και συγγενείς που όταν παραστρογγύλεψα, από διακριτικότητα και αγάπη δεν έθιξαν το θέμα, αλλά χαίρομαι και για αυτόν τον έναν που επίσης από αγάπη το έθιξε. Είναι εποικοδομητικό να λαμβάνουμε κριτική που δεν προέρχεται από κόμπλεξ, αλλά από πραγματικό ενδιαφέρον. Γιατί άλλο να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και άλλο να επαναπαυόμαστε. Αν θέλεις να μείνεις σε αυτά τα κιλά, πρέπει να είναι σε πλήρη επίγνωση των επιπτώσεων που υποβάλλεις τον εαυτό σου, αλλά και να αναπτύξεις μια πληθωρική περσόνα σε πολλά άλλα επίπεδα για να το αντισταθμίσεις. Διαφορετικά, κάθε εικόνα θα σε κάνει να ζηλεύεις (όπως λες), κάθε στραβοπάτημα σε ανθρώπινες σχέσεις θα σε βάζει να σκέφτεσαι αν φταίνε τα παραπάνω κιλά. Συνειδητοποίησε πού θέλεις να σταθείς και υποστήριξέ το, αν και προσωπικά εύχομαι να βρεις μια ισορροπία στο θέμα του φαγητού, απόλαυση μεν, με μέτρο δε.