Xωρίς να διαφωνώ με το σχόλιο της Σανάνθη στο 14:20 :1) Για 'μένα, πάλι, όταν κανείς παύει ν' αναζητάει το νόημα της ζωής σταματάει ταυτόχρονα και να ζει - τουλάχιστον εν πλήρη συνειδήσει. 2) Εκείνο που θά 'λεγα στην κοπέλα στο #7 είναι να κάνει υπαρξιακή ψυχανάλυση αφού φλερτάρει με την ιδέα και μοιάζει να της είναι πρόσφορο, να διαβάσει ό, τι σχετικό ή άσχετο βρίσκει ενδιαφέρον (με κριτική ματιά και περίσκεψη) και να κινείται διαρκώς γύρω από το θέμα, χωρίς εμμονές και αγκυλώσεις ωστόσο - τουλάχιστον όχι για παρατεταμένο διάστημα. Αλλά να γνωρίζει και να θυμάται - αν δηλαδή δεν τό 'χει καταλάβει ήδη - ότι η ίδια η ζωή είναι πολύ πιο περίπλοκη από οποιοδήποτε σύγγραμα και από οποιαδήποτε επιστήμη· και, γι' αυτό, να μην εγκλείσει την προοπτική της μόνο σ' αυτές τις κατευθύνσεις. 3) Η "ευτυχία", τώρα, δεν ταυτίζεται με το νόημα της ζωής για τον καθένα. Ούτε με την αναζήτησή του απαραίτητα - εφόσον εξ' ορισμού αυτό αποτελεί (λιγότερο ή περισσότερο) μυστήριο και μάλλον διηνεκές. Επίσης, δεν πιστεύουν όλοι στην έννοια της ευτυχίας - για πολλούς είναι εντελώς ουτοπική κατασκευή, ένας ευφημισμός για κάποιες ψυχικές καταστάσεις πιθανόν (βλ.ευφορία ή γαλήνη). Ίσως, βέβαια, κάτι τέτοιο να ισχύει για όσους αυτές οι τελευταίες είναι στιγμιαίες στην πλειοψηφία τους και γι' αυτό δεν μπορούν να εκληφθούν ως μακαριότητα.