Δε μπορώ να είμαι πολύ αυστηρή με τους εφήβους και με τις μελοδραματικές τους εκφράσεις. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου τα ερεθίσματα διπλασιάζονται γι' αυτούς. Και εξηγούμαι: Για τους περισσότερους εφήβους η ιδέα της Επανάστασης, της Αντίστασης, της Αντίδρασης (έτσι ακριβώς όπως τα γράφω, με κεφαλαία και πολλά θαυμαστικά), η εικόνα ενός Μάριου που ματώνει στα οδοφράγματα, λειτουργεί ως αφροδισιακό μεγαλύτερο από οποιαδήποτε σεξουαλική/συναισθηματική εμπειρία. Αυτό γίνεται πολύ εντονότερο στην Ελλάδα: Οι εικόνες των ηρωικών αγωνιστών της Αντίστασης και του Πολυτεχνείου θέτουν πολύ ψηλά των πήχη για τις νεότερες γενιές, που νιώθουν υποσεινήδητα ότι έχουν να ανταγωνιστούν την αίγλη του πρόσφατου παρελθόντος. Θυμάμαι τον εαυτό μου στα 16: μια πορεία για το νόμο Αρσένη κι αμέσως νόμιζα ότι είχα κλέψει λίγη από τη δόξα της Ηρώς Κωνσταντοπούλου. Ένα κομμάτι μου πιστεύω ότι ήθελε ανομολόγητα μια χούντα, για να την πολεμήσω και να θεραπεύσω το mal du siècle μου. Κι αυτήν την ίδια κ...λα την έβλεπα και στους περισσότερους γύρω μου.Συμφωνώ λοιπόν ότι δεν πρέπει να εξαντλούμε την αυστηρότητά μας (όπως κάνουν ορισμένοι) σε νέους που κάνουν προσπάθειες να βελτιώσουν το μέλλον τους, ακόμη κι όταν παρασύρονται σε αμετροέπεια. Ούτε όμως είναι εποικοδομητικό για τους ίδιους να τους χαϊδεύουμε τ' αυτιά, και το κάνουν τόσο, μα τόσο πολλοί. Δουλειά όσων έχουν κάποια πείρα παραπάνω είναι να προσπαθούν να τοποθετήσουν τα θέματα εντός του πραγματικού τους πλαισίου, και γι' αυτό χαίρομαι πολύ με άρθρα όπως το δικό σου Άρη, και φυσικά με δηλώσεις όπως της Άλκης Ζέη.
