Γράφει κάπου ο Ροΐδης ότι ο Έλληνας της εποχής του βρισκόταν αμόμη στο στάδιο που θαύμαζε τα χέρια του χωρίς τις αλυσίδες (της τουρκοκρατίας). Μάλλον κάτι τέτοιο συνέβη και μετά τη μεταπολίτευση. Έλεγες στους γονείς σου για τη διαφθορά, τη διαπλοκή κτλ. και σου λέγανε: "Πας καλά, παιδάκι μου; Ξέρεις εμείς τι έχουμε τραβήξει;" Ε, με αυτή τη λογική (που φαίνεται να εκφράζει και η κυρία Ζέη) συμβιβαστήκαμε. Τα αποτελέσματα γνωστά.Προσωπικά, διαφωνώ με όρους τύπου "χούντα" επειδή αποκρούονται εύκολα ("Ε, όχι και χούντα!) και λειτουργούν εν τέλει απλώς εκτονωτικά. Η ουσία είναι ότι η κατάσταση στην Ελλάδα ΔΕΝ είναι ομαλή, όντως η κοινωνική σταθερότητα έχει κλονιστεί, όντως η δημοκρατία έχει εξασθενήσει, και όντως η ένδοξος οικονομικο-πολιτικο-μιντιακή μας ελίτ παραμένει στον σβέρκο μας ακλόνητη. Το ό,τι παλιότερα συνέβαιναν χειρότερα εδώ (ή τώρα συμβαίνουν χειρότερα αλλού) δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει λόγος αντίδρασης.