Ένα από τα αρνητικά των social media είναι ότι μας παρουσιάζουν σαν σημαντικό θέμα κάτι σχεδόν εξ ορισμού ασήμαντο: την ιστορική, πολιτική ανάλυση κάποιου (οποιουδήποτε), η οποία παίρνει δημοσιότητα απλά και μόνο επειδή αποτελεί προϊόν σκέψης μιας μια ημι - διάσημης μοντέλας. Όπως κάθε φουσκωμένο πέρα από τις πραγματικές του διατάσεις θέμα, προσελκύει τους φανατικούς, οι οποίοι - σαν να ακολουθούν ένα γνωστό σενάριο - συσπειρώνονται σε εχθρούς και υπερμάχους. Εν προκειμένω οι εχθροί "αγανακτούν" με την "προκλητικότητα" της "ΔΑΠίτισας - μοντέλου". Το να χαρακτηρίσεις κάποιον προκλητικό είναι βολικό: σε απαλλάσσει από την υποχρέωση άρθρωσης αντεπιχειρημάτων και μεταθέτει το διάλογο στο συναισθηματισμό, την οργή και την προκατ αγανάκτηση. Οι υπέρμαχοι αντίθετα συμπεριφέρονται σαν να αποτελούν μια ομάδα υπό (φανταστικό) διωγμό. "Επιτέλους κάποιος τα λέει!" αναφωνούν όλοι μαζί και ως εκ τούτου, έχοντας υποδυθεί το ρόλο του υπό λογοκρισία θύματος, απαλλάσσονται και αυτοί από την ευθύνη να επιχειρηματολογήσουν για να στηρίξουν τις θέσεις τους. Με αφορμή λοιπόν το επίμαχο post, η άποψή μου είναι ότι λέει τη μισή αλήθεια: Πράγματι η αριστερά προσπαθούσε και προσπαθεί να εργαλειοποιήσει το πολυτεχνείο, να το οικειοποιηθεί και να το φορτώσει με νοήματα που ποτέ δεν είχε, λες και ήταν μια επανάσταση που έμεινε στη μέση και της οποίας η ίδια είναι ο μοναδικός γνήσιος συνεχιστής. Στην ουσία χρησιμοποιεί το συναισθηματικά και πολιτικά φορτισμένο παρελθόν για να δικαιολογήσει τη σημερινή της ύπαρξη και να καλύψει την ιδεολογική έρημο και την ασυμβατότητά της με τη σημερινή εποχή και τις προκλήσεις της. Η άλλη μισή αλήθεια, που η ΔΑΠίτισα - μοντέλο δεν λέει, είναι ότι η δεξιά ένιωθε και νιώθει αμήχανα και φοβικά απέναντι στο πολυτεχνείο κατ' αρχάς γιατί ήταν ένα ιστορικό γεγονός από το οποίο απουσίαζε πανηγυρικά και κατά δεύτερον γιατί η χούντα εκπροσωπούσε και αποτελούσε ένα τμήμα - μικρό ή μεγάλο δεν ξέρω, πάντως σίγουρα υπαρκτό - της τότε επίσημης δεξιάς. Οι χουνταίοι δεν ήταν υπεράνω πολιτικής και ιδεολογίας. Ήταν ομογάλακτοι της τότε επίσημης και αυτοπροσδιοριζόμενης ως εθνικόφρονος δεξιάς. Μόνο όταν η σημερινή δεξιά αναγνωρίσει και αναλύσει αυτή την ιστορική αλήθεια θα μπορέσει να απαλλαγεί από τα ακροδεξιά βαρίδια του σήμερα (Μπαλτάκος κλπ.)Σε κάθε περίπτωση, ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε και να καταλάβουμε την εξέγερση του πολυτεχνείου σαν ένα ιστορικό γεγονός ευθυγραμμισμένο με τα νοήματα της εποχής του και όχι να τη χρησιμοποιούμε ως εργαλείο για την πολιτική του σήμερα. Αλλά θα μου πεις εδώ δεν το έχουμε καταφέρει αυτό ακόμα με τον Εμφύλιο...