Όποιος είχε την δυνατότητα να ασχοληθεί με τον φοιτητικό συνδικαλισμό θα καταλάβει. Όποιος όχι, απλά θα ελπίζει.Εγω είχα την τύχη (και το θεωρώ τύχη γιατί με την συμμετοχή μου κατάλαβα πολλά πράγματα) να ασχοληθώ ενεργά με τον φοιτητικό συνδικαλισμό. Ήμουν κοντολογίς ένα από τα κομματόσκυλα και μάλιστα πολύ υψηλά ιστάμενα (στην επαρχία όμως, όχι Αθήνα-Θεσσαλονίκη).Αυτό που κατάλαβα είναι :1) Το ενδιαφέρον του μέσου φοιτητή για τα κοινά είναι από μειωμένο έως πρακτικά ανύπαρκτο. Αρκεί να υπάρχουν τα βασικά (βιβλία, φαγητό στην φοιτητική εστία) και να περνάει τα μαθήματα, όπως μπορεί.2) Όταν δημιουργούνται προβλήματα και ο μέσος φοιτητής ενοχλείται θα βρεθεί μια παράταξη να λάβει τα ηνία της διαμαρτυρίας (η αντιπολιτευόμενη των πρυτανικών αρχών). Η διαμαρτυρία θα γίνει με τους όρους της. Αν υπάρχουν μετριοπαθείς γενικά παρατάξεις (σε εμάς υπήρχαν) θα αποφευχθούν καφριλίκια αν όχι θα υπάρχουν καφριλίκια.3) Η συμμετοχή στις παρατάξεις γίνεται είτε για λόγους ιδεολογικούς, είτε συμφεροντολογικούς. Από την στιγμή όμως που κάποιος εντάσσεται σε μια παράταξη, επειδή μπαίνει σε ένα καθ' όλα οργανωμένο σύστημα, θα μπει και στην αντίστοιχη "νόρμα" και θα ακολουθήσει. Κάποιοι το βλέπουν, δεν το θέλουν και αποχωρούν. Αυτοί απλά σταματούν να ασχολούνται. Άλλοι απλά βαριούνται γιατί έχει δουλειά.4) Οι αποφάσεις των συνελεύσεων άγονται και φέρονται σύμφωνα με την δύναμη/οργάνωση των παρατάξεων. Είναι πρακτικά αδύνατο μια αυθόρμητη κίνηση φοιτητών να καταφέρει να περάσει ένα δικό της αίτημα. Πολύ απλά δεν έχει την απαραίτητη οργάνωση και το απαραίτητο know how για να τα καταφέρει (εξαίρεση ίσως σχολές με μικρό αριθμό φοιτητών). Επίσης τους λείπουν ασικές γνώσεις για τον τρόπο λειτουργίας του Πανεπιστημίου, όπως και η εκπροσώπηση με μονίμους εκπροσώπους.Σαν γενική εικόνα... Από την εμπειρία μου αυτό που διαπίστωσα είναι ότι οι κομματικές παρατάξεις είναι πρακτικά αδύνατο να υπερνικηθούν από τον μέσο φοιτητή που δεν θέλει να λειτουργήσει μέσω αυτών. Δεν έχει ούτε τις δυνατότητες, αλλά κυρίως δεν έχει την διάθεση.Ακόμα και την διάθεση να αποκτήσει, αμφιβάλλω αν σε μεγάλες σχολές μπορεί να καταφέρει κάτι αξιομνημόνευτο, αντίθετο με τη θέληση των παρατάξεων που επικρατούν σε κάθε σχολή.Αν έπρεπε να απαντήσω σώνει και καλά στο ερώτημα αν πρέπει να υπάρχουν παρατάξεις, θα απαντούσα "ναι", αλλά μόνο εφόσον απεξαρτηθούν από τα κόμματα και λειτουργούν όχι ως φυτώριο στελεχών ή τρόπος προώθησης ιδεολογικών ή κομματικών σκοπών αλλά ως τρόπος επίλυσης των προβλημάτων των Πανεπιστημίων.Αλλά αυτό είναι μάλλον ευσεβής πόθος, παρά ρεαλιστική αντιμετώπιση στην σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα.(για όσους αναρωτιούνται ποια ηταν η συνέχειά μου... Καμία. Ολοκλήρωσα τις υποχρεώσεις μου ως συνδικαλιστής και δεν ξανα-ασχολήθηκα με κόμματα ή συνδικαλισμό γιατί τους σιχάθηκα όλους... και τους "δίκους' μας και τους "άλλους"... Αλλά ποτέ δεν μετάνιωσα γιατί με δίδαξε πολλά πράγματα που δεν θα μάθαινα αλλιώς).
