Αγαπητέ Γράφοντα, το δίπολο αυτοπροσδιορισμός/ετεροπροσδιορισμός το βρίσκω αρκετά απλοϊκό ως ερμηνευτικό εργαλείο (ειδικά όταν εκείνος που το μεταχειρίζεται δεν είναι π.χ. ο Νίτσε). Καταρχάς το να ετεροπροσδιορίζεσαι δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα (μπορεί να αποτελέσει θαυμάσια δημιουργική αφετηρία, για παράδειγμα). Επιπλέον μπορεί κάποιος να αυτοπροσδιορίζεται με τρόπο που να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεύτερον η ελληνική δεξιά/κέντρο σαφώς και είχε δική της δημιουργική ταυτότητα μέχρι την καταστροφή του ´22. Παρομοίως η ελληνική αριστερά δημιούργησε επίσης σπουδαία δική της ταυτότητα από το '50-'60 και μετά, μέχρι που έγινε επικερδές κλισέ από τα τέλη του '70 και ύστερα (με αποκορύφωμα βέβαια την φάρσα/φιάσκο των τελευταίων τριών ετών).Επιπλέον την διαπίστωση/ιδέα πως οι εθνικές καταστροφές οδηγούν σε περιόδους αναγεννησης την βρίσκω αρκετά (μαζοχιστικά) ναρκισιστική: Υπάρχουν πολλοί λαοί που δεν χρειάζεται να πάθουν για να μάθουν (και πολλοί από αυτούς έχουν πετύχει πολύ περισσότερα από εμάς κατά καιρούς ή και συνολικά).Άλλωστε αν η άποψή αυτή ήταν σωστή, τότε πολύ κρίμα που ο Αλέξης "σκιάχτηκε" και έκανε στροφή 180 μοιρών το 2015, και έτσι δεν καταστραφήκαμε προκειμένου να αναγεννηθούμε στην συνέχεια. (Σημ: Υπάρχει δυστυχώς όντως κόσμος που το πιστεύει αυτό στα σοβαρά. Στα δεξιά και στα αριστερά).Ίσως αυτό που συμβαίνει με εμάς να είναι πως ό,τι νέες ιδέες δημιουργούμε ως λαός τις ακολουθούμε μαζικά και τις αρμέγουμε μέχρι που δεν έχουν πλέον τίποτε περισσότερο να μάς προσφέρουν. Μας κατατρύχει ο νόμος της φθίνουσας απόδοσης (principle of diminishing returns) κατά κάποιον τρόπο. Σύμφωνα με τον οποίον δεν μπορείς να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα (επί της ουσίας), αυξάνοντας ενδεχομένως κάποιες παραμέτρους, και να περιμένεις πως θα συνεχίζεται (ή και θα αυξάνεται) το κέρδος σου. Πόσο μάλλον όταν οι συνθήκες τριγύρω σου αλλάζουν (κάτι που εμείς πολύ συχνά επίσης αγνοούμε εκουσίως ή ακουσίως). Τα λάθη αυτά βέβαια τα κάνουν και άλλοι (εξ ου και τα διάφορα οικονομικά κράχ) εμείς όμως δυστυχώς δημιουργούμε φούσκες σε εθνικό επίπεδο (οι λόγοι που το προκαλούν αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης) και δεν έχουμε και κράτος με συνέχεια, για να διαχειριστεί τις διάφορες εθνικές καταστροφές όταν αυτές συμβούν...)Νομοτελειακά λοιπόν καταστρεφόμαστε και στην συνέχεια αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε υπόδειγμα (επειδή δεν υπάρχει άλλη επιλογή).Μερικές διορθώσεις επ´αυτού: το 1897 το ακολούθησε η γενιά που ακολούθησε τον Βενιζέλο σε εθνικούς θριάμβους (όχι η γενιά του '30). Η γενιά του '30 ακολούθησε το ´22. Η γενιά του ´50-´60 ακολούθησε τον εμφύλιο. Μετά την χούντα είχαμε μια μικρή περίοδο αναγέννησης από το '75 μέχρι τα πρώτα χρόνια του '80. Η οποία στον τομέα της τέχνης χρωστάει τα μάλα στις δύο προηγούμενες σπουδαίες γενιές, του ´30 και του ´60 (ο Χατζηδάκις π.χ. υπήρξε ο βενιαμίν της Γενιάς του '30, ο δε Σαββόπουλος π.χ. ανήκει στη γενιά του '60).Όσο για την Φούσκα του 1985-2005 (που είναι boring να αναλύσω γιατί ήταν απλώς και μόνον μια φούσκα), αυτήν την ακολούθησε η εντελώς αναμενόμενη χρεοκοπία του 2009-2010.
