#4 Αυτό που συμβαίνει είναι μια γενικότερη έξαρση της αναζήτησης βοήθειας σε γιατρούς και φάρμακα. Αυτό ισχύει τόσο για τις σωματικές, όσο και για τις ψυχικές ασθένειες και οφείλεται στην εξέλιξη της επιστήμης, αλλά και στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου στο δυτικό κόσμο. Όλοι γεννιόμαστε με ορισμένες σωματικές και ψυχολογικές ευαισθησίες, άλλος έχει ευαίσθητο στομάχι, άλλος ευαίσθητα νεύρα κλπ. Είναι κι αυτό μέρος της ατομικής μας υπόστασης. Με την εξέλιξη της ψυχιατρικής, όλες οι διαταραχές έχουν πλέον όνομα και ομαδοποιούνται ανάλογα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μιλάμε για έξαρση της κατάθλιψης, όπως και για έξαρση του καρκίνου, ενώ στην πραγματικότητα αυτά υπήρχαν πάντα, απλά τώρα υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα διάγνωσης και θεραπείας. Με άλλα λόγια καταθλιπτικοί άνθρωποι υπήρχαν πάντα, αλλά το αντιμετώπιζαν σα μια δεδομένη πλευρά της προσωπικότητάς τους, ζούσαν με το πρόβλημα, το ξεπερνούσαν με το χρόνο ή αυτοκτονούσαν αν δεν άντεχαν άλλο. Το ίδιο και με το παράδειγμα του χαλασμένου δοντιού: δεν πήγαιναν όλοι στον οδοντίατρο, υπέμεναν τον πόνο μέχρι που το δόντι έπεφτε. Το αποτέλεσμα είναι να είμαστε σήμερα λιγότερο ανθεκτικοί στο σωματικό και ψυχικό πόνο, αλλά είναι κι αυτό μέρος της προόδου. Γεγονός είναι πάντως ότι η αρρώστια ήταν ταμπού ανέκαθεν (βλέπε Καιάδα για τις ακραίες περιπτώσεις στην αρχαία Σπάρτη). Οι φίλοι σου προτείνουν ψυχολόγο γιατί θέλουμε να βλέπουμε γύρω μας υγιείς και χαρούμενους ανθρώπους και είναι λογικό. Όμως το πως θα το αντιμετωπίσεις εσύ εξαρτάται από τη δική σου στάση ζωής. Προσωπικά θεωρώ ότι έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι λυπημένος και να θες να το ξεπεράσεις μόνος σου ή απλά να μάθεις να ζεις με αυτό, αν είσαι αποφασισμένος να αποδεχτείς τις συνέπειες (πχ κοινωνική απομόνωση). Από την άλλη συμφωνώ με την Α, μπα ότι το γεγονός ότι απευθύνθηκες σε αυτή τη στήλη, όπου ένα μεγάλο μέρος των απαντήσεων προτρέπουν σε ψυχολόγο, σημαίνει ότι κατά βάθος θες να πας και ψάχνεις άλλοθι σε κάποιον που θεωρείς αντικειμενικό ή ίσως και κουλ. Βασικά κάνε αυτό που πραγματικά θέλεις.
