Είναι μία πραγματικότητα, κανείς δεν την απορρίπτει, ότι η πλειοψηφία των ηλικιωμένων συνταξιούχων δεν θα προσεγγίσουν τον έναν αιώνα ζωής. Οι γονείς μας για παράδειγμα.Αναμένουμε έναν πολιτικό και τεχνοκρατικό λόγο από τον υπουργό μίας κυβέρνησης εκλεγμένης να εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον μας.Και παρουσιάζει ως πρόταση στις προκλήσεις των καθηκόντων του, τον επικείμενο θάνατο των γονιών και των παππούδων μας.Στην ίδια λογική, με τις επικρατούσες συνθήκες στο σύστημα υγείας, σταδιακά θα έχουμε μείωση των δαπανών νοσηλείας και φαρμακευτικής αγωγής γιατί καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς, ασθενείς χρόνιων νοσημάτων, έτσι κι αλλιώς θα πεθαίνουν και ο ρυθμός επιδείνωσης που οδηγεί έναν νοσούντα στο νοσοκομείο ή στην απαίτηση πιο ακριβής αγωγής, δεν μπορεί να αυξάνει γεωμετρικά. Είχαμε την πλασματική εικόνα πως η πολιτική εστιάζει στην συνέχεια και το μέλλον των πολιτών, όχι στο πότε θα πεθάνουν.