Ας πω κι εγώ τη γνώμη μου ως ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου. Η ανθρώπινη ζωή πάνω από όλα. Συμφωνώ απόλυτα. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Θα προσθέσω ένα "μου" και θα πω η ανθρώπινη ζωή ΜΟΥ πάνω από όλα. Και σε αυτό συμπεριλαμβάνονται και οι κόποι μιας ζωής. Μετά οι ζωές των υπολοίπων. Σκςφτομαι τον ηλικιωμένο κοσμηματοπώλη και το μυαλο μου πηγαίνει στον πατέρα μου. Το μαγαζί η ζωή του όλη. Με αγώνες, με αίμα και ιδρώτα να το ανοίξει, να το κρατησει και να το παραδώσει στον γιο του. Όλη του η περιουσία εκεί μέσα. Και τα τελευταία χρόνια ξανά άγχος και αγωνία κάθε μέρα και φουλ αναδουλεια. Και νεύρα...και φόβος...κάθε πρωί όταν ανοίξω το ρόλο τι θα δω από πίσω...ειναι όλα στη θέση τους; Και εφιαλτες το βράδυ ότι μπήκαν στο μαγαζί κλέφτες. Και λάθος συναγερμοί στις τρεις τα ξημερώματα, να σε παίρνουν τηλέφωνο από την εταιρεία φύλαξης..."έχουμε σήμα απο τη ζώνη 3"...και φύγε σφαίρα με το αυτοκίνητο να δεις τι έγινε με τους παλμούς της καρδιάς στα ύψη...και είναι κι εκείνη η φορά που κάποιος κατάφερε κι έκλεψε ένα πανί με αλυσίδες με τη μέθοδο της απασχόλησης...τεράστια ζημιά, και που να βρεις χρήματα να την καλύψεις...το ψυχολογικό σοκ δε..και εκείνα τα περιστατικά που συνέβησαν σε συναδέλφους και τους κατέστρεψαν...και έξτρα κλειδαριές στα ντουλάπια, και μπουτον πανικού κρεμασμένο στο λαιμό, καμερες, παρακαμερες, ότι υπάρχει βάλτο κι αυτό...Ζακ Κωστόπουλος λοιπόν...πρόσωπο που με προδιαθέτει θετικά με το που το βλέπω...είμαι πολύ καλός στο να κρίνω φυσιογνωμίες και συνήθως δεν πέφτω έξω...ταλαιπωρημένη ψυχή, δραστήρια προσωπικοτητα διαβάζω και δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω. Παλευει κι αυτός με τους δαίμονες του τόσα χρόνια, την κοινωνική κατακραυγή, ενίοτε ίσως την απομόνωση...ψυχικα και σωματικα νοσει αφου ειναι χρηστης ουσιων. Ενα σωρο κόσμος μιλαει με τοσο καλα λόγια για αυτόν, δε μπορεί να ναι τυχαιο. Το σκυλακι του στη φωτο που βλέπω μου σπαραζει την καρδιά όταν ξέρω ότι θα τον περιμένει και δε θα τον ξαναδεί..Ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου και Ζακ Κωστόπουλος...Σε μια άλλη συγκυρία της ζωής (όλα συγκυριες είναι) ίσως να ήταν φίλοι...δεν είναι όμως...στη σύγχυση του η στην απελπισία του ο δεύτερος παίρνει τη λάθος στροφή...επιλέγει τη ληστεία...κι εκεί λυπάμαι αλλά φτάνουμε στην πρώτη παράγραφο...πάνω από όλα η ζωή ΜΟΥ...η σωματική μου ακεραιότητα και ο κόπος μιας ζωής. Υπό την επήρεια ουσιών και με ένα κομμάτι σπασμένο γυαλί στο χέρι λοιπόν..πώς φτάσαμε ως εκεί...απόπειρα ληστείας...εγκλωβισμός...πανικός κι από τους δύο...κακές επιλογές εκατέρωθεν...τι θα κάνα σκέφτομαι εγώ στο μαγαζι μου...θα ήθελα να τον αφήσω να φύγει τώρα που αραχτός γράφω το σχόλιο μου...τι θα κανα όμως πραγματικά εκείνη τη στιγμή...επίθεση με ότι έχω και δεν έχω...δε βλέπω ούτε το μελαγχολικό βλέμμα του Ζακ, ούτε τον σκύλο του ούτε τους αγώνες που έχει δώσει υπέρ της LGBT κοινότητας και των οροθετικών, ούτε τπτ...έναν εισβολέα βλέπω και μόνο...και φοβάμαι και οργίζομαι και στη ζούγκλα που ζούμε επιτίθεμαι.Λυπάμαι αφανταστα για όλους μας.
