3. Όντως η απομυθοποίηση των γονιών είναι τρομερά επίπονη και μακροχρόνια διαδικασία αλλά συγχρόνως λυτρωτική. Μόνο μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας κατάφερα να παραδεχθώ ότι ήμουν τρομερά θυμωμένη με τη μητέρα μου, ότι ένιωθα τύψεις που ήμουν τόσο θυμωμένη και που δεν την εκτιμούσα, ενώ όλη της η ζωή και η προσπάθεια της ήταν για το καλό μας. Μεγάλωσα ακούγοντας το περιβάλλον μου να λέει διαρκώς πόσο αξιόλογη ήταν η προσπάθεια της μητέρας μου να μεγαλώσει μόνη της δυο παιδιά και αυτό ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με το θυμό που ένιωθα. Μέσα στο μυαλό μου ήταν καρφωμένο πως είμαι αχάριστη και μουλάρα που δεν της "συγχωρούσα" τα λάθη της. Παράλληλα ήμουν αγκιστρωμένη πάνω της και οτιδήποτε έκανα χρειαζόταν την έγκριση της για να μου φανεί καλό. Έστω και λίγο να στράβωνε το μούτρο της για έναν π.χ. γκόμενο, αμέσως τρύπωνε το στράβωμα στην καρδιά μου. Στην ψυχοθεραπεία ανακάλυψα ότι δικαιούμαι να είμαι θυμωμένη, ότι είναι φυσιολογικό να κουβαλάω τις βαλίτσες της παιδικής μου ηλικίας που δεν είχαν ξεπακεταριστεί και ότι δεν υποχρεωτικό να την εκτιμώ ως χαρακτήρα. Επίσης έμαθα ότι δεν χρειάζομαι την έγκριση της για τη ζωή μου. Όταν τα παραδέχθηκα (και αποδέχθηκα) όλα αυτά επί της ουσίας, όχι στα λόγια μόνο, τότε λύθηκαν και τα "μάγια". Συγχωρέθηκαν σιγά σιγά τα λάθη, είδα πέρα από τα λάθη όλα τα καλά που έκανε, την είδα ως άνθρωπο με τις αδυναμίες και τα ελαττώματα του και τελικά την εκτίμησα και αγάπησα ακόμα πιο βαθιά. Καλή τύχη :)