Ανεξαρτήτως του ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, για τα πρακτικά η άποψή μου είναι εναντίον αυτών των "παρεμβάσεων", ειλικρινά αυτό που μου κάνει εντύπωση και το βλέπω συνεχώς πλέον γύρω μου, είναι η συμπεριφορά των νέων ανθρώπων. Ξέρω ότι θα ακουστώ σαν 500 ετών, αλλά εγώ στην ηλικία τους δεν είχα διανοηθεί να μιλήσω έτσι σε άνθρωπο που είχε την ηλικία του πατέρα ή του παππού μου! Ξέρω όλα τα άλλοθι περί νέων που βράζει το αίμα τους, που το πάθος θολώνει την κρίση τους κλπ κλπ αλλά τελικά όλα καταλήγουν στην παιδεία και πολύ περισσότερο στην ανατροφή που έχουν αυτά τα παιδιά. Μα τι στο καλό τους έμαθαν οι γονείς τους? Ασχολήθηκαν άραγε καθόλου μαζί τους? Τους έμαθαν το σεβασμό, το μέτρο, την ευγένεια, τον πολιτισμένο διάλογο. Τι στο καλό, τους είπαν απλά "ότι είναι δικό σου (ή νομίζεις ότι είναι δικό σου, όρμα και παρ' το χωρίς κανένα έλεγχο"? Αυτός ο γονέας που είδε τον γιό και την κόρη να μιλάνε και να συμπεριφέρονται έτσι ή οι γονείς των παιδιών που συμπεριφέρονταν στον πρύτανη σαν να ήταν το "κολλητάρι" στον καφέ, ένιωσαν καλά? Περήφανοι ότι τα παιδιά τους "διεκδικούν" το μέλλον τους? Πότε επιτέλους θα καταλάβουν κάποιοι ότι η αγένεια, δεν είναι αγώνας, ότι βία δεν είναι μαχητικότητα, ότι ο σεβασμός, η ευγένεια και η πολιτισμένη συμπεριφορά δεν είναι χαρακτηριστικό του "νοικοκυραίου" και υποταγμένου αλλά είναι η πραγματική δύναμη και αυτό που εξυψώνει τον άνθρωπο. Ειλικρινά, πολύ θα ήθελα να γνωρίσω γονείς που τα παιδιά τους εκδηλώνουν τέτοιες συμπεριφορές, να δω ποιοι είναι, τι κάνουν, τι λένε, τι άποψη έχουν για τα πράγματα.