#7: Προσωπική ιστορία: ήμουν σε αντίστοιχη φάση με μια κοπέλα. Φίλοι κοντινοί, μου άρεσε ο χαρακτήρας της, η σκέψη της, το πρόσωπό της κλπ. Σιγά σιγά την ερωτεύτηκα και της το είπα. Όχι ως τελεσίγραφο, αλλά ως γεγονός. Μου αρέσεις σα φίλη αλλά μου αρέσεις και σαν κοπέλα. Μου λέει όχι, εμένα μου αρέσεις μόνο ως φίλος. ΟΚ, είπα, δεν χρειάζεται να χαλάσουμε τη σχέση μας, μπορούμε να είμαστε φίλοι. Και συνέχισα να τη βλέπω πολύ συχνά, και μάλιστα πάντα της έλεγα να βγούμε και με άλλους, όχι μόνοι μας για να μην αισθάνεται πίεση. Μετά από κάποιο καιρό (περίπου ένα-δυο μήνες) μου ζήτησε ένα βράδυ να βγούμε οι δυο μας. Και περάσαμε 12 χρόνια μαζί ως ζευγάρι. Το ηθικό δίδαγμα (για μένα πάντα, μπορεί να έχω άδικο) είναι ότι εάν με κάποιον περνάς καλά και τον γουστάρεις σαν άνθρωπο (δεν μιλάω για 'κεραυνοβόλα έλξη') 1. δεν είναι απαραίτητο να σε πιάνουν εγωισμοί - τα θέλω όλα ή τίποτα - και 2. δώσε του και αυτού το χρόνο να νιώσει. Μπορεί να εξελιχθεί ερωτική αγάπη μπορεί και όχι. Αλλά ούτος ή άλλως άμα σου αρέσει κάποιος έχεις να αποκομίσεις θετικές εμπειρίες. Μα, θα μου πεις, εάν καίγομαι να τον/την βλέπω και σκάω και δεν μπορώ; ΟΚ, εάν δεν μπορείς μην βασανιστείς. Όμως να ξέρεις ότι σε μεγάλο βαθμό είναι ο εγωισμός (ή για να το πούμε πιο ψυχαναλυτικά κάποιες παλινδρομήσεις σε βρεφικά, στοματικά στάδια όπου από περιμένουμε τα πάντα από τον σημαντικό άλλο) που μας κάνει να μην αντέχουμε να έχουμε πλήρως ότι ζητάμε.
