No 7Διακρίνω ένταση στην ερώτησή σου και θέλω να είμαι προσεκτικός.Να ξέρεις πάντως,ότι είναι αναπόφευκτο ότι θα ηρεμήσεις και θα συνέλθεις,από τη στιγμή που δείχνεις ενδιαφέρον για την κατάστασή σου.Βήμα βήμα τη φορά και μέρα τη μέρα,λοιπόν.Δεν υπάρχει τρόπος να κάνεις άλμα και είναι μάταιο να έχεις συνεχώς στο μυαλό σου το τέλος της θεραπείας πριν ακόμα την κάνεις και τις αλλαγές που θα κάνεις στον ψυχισμό σου,καθώς προσθέτει ένα ακόμα άγχος πάνω στα υπόλοιπα που σε βασανίζουν.Ανακουφίζει πάρα πολύ η προσήλωση στο τώρα.Ναι,θα έχεις σκοπό,αλλά δε θα βυθίζεσαι σ'αυτόν.Σε κάτι τέτοιο βοηθά πολύ το να κάνεις πράγματα,μία βόλτα,μουσική,ό,τι σου αρέσει.Παίξε με πλαστελίνες.Σε τέτοιο επίπεδο.Κάνε κάτι.Φαίνεται να ασκείς σκληρή κριτική απέναντι στον εαυτό σου (στις επιλογές σου,στην ίδια σου την ύπαρξη) και καταλήγεις με ένα τσουβάλι ενοχές μόνο και μόνο επειδή υπάρχεις έτσι όπως είσαι.Μήπως να εξέταζες κατά πόσο είναι απαραίτητο οι ήθικοί κανόνες που πιστεύεις να είναι τόσο αυστηροί;Κουράγιο για να παλέψεις θα βρεις επειδή θέλεις να ζήσεις.Όλοι μας δηλαδή.Οπωσδήποτε έχει ψυχικό κόστος,αλλά πάντα βρίσκεται τρόπος.Λίγο χιούμορ δε βλάπτει,να ξέρεις.Όπως επίσης δε βλάπτει το να καταλήξεις κάποια στιγμή με ένα θεραπευτή,γιατί αν κατάλαβα σωστά τους αλλάζεις.Υο!