Λίγες μέρες πριν αναχωρήσω από την Ελλάδα με την οικογένεια μου, σε προορισμό μακρινό και εξωτικό, διαβάζω το άρθρο ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένος, γιατί δεν ξέρω πότε και αν θα ξαναπεράσω Χριστούγεννα στην πατρίδα μου και να θα είναι η τελευταία φορά που είναι η οικογένεια μου σύσσωμη, συγκεντρωμένη για τις γιορτές.Από τα Χριστουγεννιάτικα δώρα των παιδικών μου χρόνων, θυμάμαι έντονα την χαρά με το subutteo, ατελείωτα lego και playmobil, που τα ζητούσα μανιωδώς κάθε χρονιά και φυσικά το πρώτο μου atari που μου το έφερε ένας θείος που ταξίδευε.Δεν μπορούσα να διανοηθώ Χριστούγεννα χωρίς ψώνια στο Μινιόν, στον Λαμπρόπουλο και στο Μούγιερ για παπούτσια.Τα στολίδια του δέντρου μας τα αντιπαθούσα βαθύτατα, επειδή ή μαμά μου ήταν δασκάλα και έφτιαχνε χειροποίητα στολίδια με τους μαθητές και στο τέλος της χάριζαν πάντα από ένα στολιδάκι και εκείνη τα στόλιζε στο δέντρο μας με πολύ καμάρι.Δεν συζητώ για τραπεζώματα και γλυκά, φανταστείτε μεγάλη οικογένεια με πολίτικες ρίζες.Τα Χριστούγεννα των 12 μου ετών ωστόσο τα θυμάμαι έντονα, γιατί τότε ξεκίνησε το βαθύ μου μίσος για τους κουραμπιέδες.Έπαιζα θάρρος ή αλήθεια με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου και στην πρόκληση του θάρρους, έπρεπε να φάω 7 κουραμπιέδες.Τους έφαγα, αλλά πέρασα όλο το βράδυ στην τουαλέτα και από τότε δεν μπορώ ούτε να τους μυρίσω.Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο και με τα μελομακάρονα.Εύχομαι σε όλους Καλά Χριστούγεννα με υγεία.