#3: "Ω, μον ντιε, τί μπαναλιτέ, εγώ που είμαι φτιαγμένη για τα ωραία, τα μεγάλα και τα αληθινά, να έχω καταδικάσει τον εαυτό μου σε μια τέτοια αβάσταχτη και αναπόδραστη μετριότητα και να αναγκάζομαι να αναπνέω τον ίδιο αέρα με αυτές τις ιέρειες του κιτς (αναστεναγμός)"..................................Ορίστε το επιστέγασμα μιας σχετικής συζήτησης που κάναμε εδώ μέσα τις προάλλες: το ψυχολογικό αδιέξοδο που βιώνει κανείς όταν διαπιστώνει ότι το δόλωμα της "αποκατάστασης" οδηγεί σε σάπιες ψαριές. Και όχι μόνο αυτό. Τί γίνεται όταν λίγο-πολύ την έχεις ψωνίσει με τον εαυτό σου και τις δυνατότητές του και νιώθεις τόσο ξεχωριστό πλάσμα που αδυνατείς πλέον να συγχρωτιστείς με την "πλέμπα"; Ω, εσύ, πατρικία μου απεγνωσμένη και καταδικασμένη στη μοναξιά της μοναδικότητάς σου, κατέβα λίγο από το ναρκισσιστικό σύννεφο της μεγαλοσύνης σου και δες πίσω από τις τσάντες με τα στρας των συναδέλφων σου. Θα δεις ανθρώπους που έχουν πιο ζεστό αίμα στην καρδιά τους από τη δικιά σου, τη στεγνωμένη από την ξινίλα της δήθεν πνευματικής ανωτερότητας. Και τότε, αν έχεις λίγη ενσυναίσθηση, θα νιώσεις ντροπή για τον εαυτό σου και τις σκέψεις του. Και αν είσαι λίγο έξυπνη θα αναγκάσεις τον εαυτό σου να προσγειωθεί, μπας και ισορροπήσεις λιγάκι. Καλό το διάβασμα, οι μεγάλες ιδέες και οι σούπερ γνώσεις, αλλά εάν δεν συνοδεύονται από μια στοιχειώδη ωριμότητα,σωφροσύνη και διάθεση αληθινής προσφοράς είναι "δώρον άδωρον" και για σένα και για τους γύρω σου.:)
