#3Μερικές παρατηρήσεις:1) Λες ότι είσαι "καταδικασμένη στην ελληνική μικροαστικότητα, στην κακογουστιά των συναδέλφων σου με τις τσάντες με τα στρας και την περιορισμένη εναλλακτικότητα". Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ πολλές δουλειές που όλα αυτά δεν καλείσαι να τα αντιμετωπίσεις. Μη σου πω ότι τα σχολεία είναι αρκετά χώρος εκτός "πιάτσας" και μάλλον τα συναντάς λιγότερο από άλλους επαγγελματικούς χώρους. 2) Λες ότι το επάγγελμα της δασκάλας είναι "αυτό και δεν αλλάζει". Ε, όχι δα. Και μόνο που αλλάζεις μαθητές κάθε δύο χρόνια το πολύ, αλλαγή είναι. Τι να πούνε και οι γαζώτριες; Επίσης οι εκτεταμένες διακοπές των εκπαιδευτικών σου δίνουν τη δυνατότητα να ασχολείσαι και με άλλα εκτός δουλειάς, πράγμα που για τους περισσότερους εργαζόμενους είναι πολυτέλεια.3)"Να τα ψυχολογικά". Αυτά πάνε λίγο πολύ πακέτο με την ηλικία σου ή τέλος πάντων με το πέρασμα από το χύμα φοιτηταριό στον εργασιακό στίβο. Αν σου παραπέφτουν βαριά, υπάρχει πάντα η λύση του ειδικού, γιατί όχι;4) Γενικώς, ξεκαβάλα λίγο και σταμάτα να βάζεις ταμπέλες στον κόσμο. Δε φαντάζεσαι πόσο ευκολότερη θα γίνει η ζωή σου. Θα εκπλαγείς με τις ευφάνταστες ιδέες που μπορεί να έχει μία στρασάτη συνάδελφος, όπως και με την τέρμα μικροαστικότητα που κρύβει μία - και καλά - εναλλακτικΙ'Α μαμά. Αν θες να "πρωτοπορήσεις" (λίγο βαρύγδουπο αυτό, αλλά ντάξει) βρες συμμάχους στην ιδέα σου ανάμεσα σε συναδέλφους, γονείς και παιδιά, ασχέτως από το σχέδιο της τσάντας τους. Είναι σίγουρο ότι θα βρεις, όρεξη να 'χεις.Σεντόνι έγραψα. Θα βαριέμαι να με διαβάσω.
