#3 Εγώ δε θα είμαι επικριτική μαζί σου - αν και ίσως να σου άξιζε, διότι έκανες τα λάθη σου και τώρα ζητάς βοήθεια για να τα συμμαζέψεις, χωρίς διάθεση για κανένα ρίσκο.Θα σου πω όμως ποιό είναι κατά την άποψή μου το λάθος που διέπει όλο το γράμμα σου : Η πρώτη σου πρόταση με την οποία το ανοίγεις. Αυτό που νιώθεις είναι μέγα λάθος και μεγάλη μπούρδα, πρώτα απ' όλα επειδή δεν ισχύει με κανέναν τρόπο. Σε οδηγεί, δε, να βλέπεις τα πράγματα στάσιμα, προκαθορισμένα, χωρίς τη δυνατότητα επέμβασης σε τίποτα. Και έτσι βουλιάζεις μέσα στην σαπίλα της ρουτίνας, νιώθοντας ανήμπορη κάπως να τη σπάσεις. Αυτοεγκλωβισμός λέγεται και δεν οφείλεται σε κάποια μακρινή σου πρώτη επιλογή από την οποία δεν μπορείς τώρα να ξεφύγεις (βλ. επαγγελματικός προσανατολισμός). Aλλά στο γεγονός ότι από εκεί και έπειτα έβαλες τη ζωή σου στον αυτόματο πιλότο.Αν έχεις "καταδικαστεί" κάπου, όπως λες, είναι η στενή ματιά σου. Αρνείσαι την ύπαρξη άλλων επιλογών για εσένα. Σε ό, τι κι αν αφορά αυτό : είτε στην προσπάθεια να προσεγγίσεις μαθησιακά, επικοινωνιακά ή όπως αλλιώς τη διδασκαλία σου με κάποιον τρόπο που να αντανακλά το "πρωτοποριακό" σου βλέμμα στο αντικείμενο είτε στην ανακάλυψη - ή ακόμα και στη δημιουργία από πλευράς σου - μιας ικανοποιητικής διαβίωσης, συνύπαρξης και ανταλλαγής με την κοινωνία και τους συναδέλφους σου είτε στην προοπτική να αλλάξεις δουλειά αν δεις ότι η υπάρχουσα δε σου ταιριάζει προσωπικά και αποτελεί την πηγή της δυστυχίας σου. Είτε, τέλος πάντων, να φτιάξεις έτσι το χρόνο σου και την καθημερινότητά σου που να γεμίζεις χαρά και νόημα από άλλες δημιουργικές απασχολήσεις ώστε να μετριάζεται η κακοδαιμονία της επαγγελματικής μιζέριας - αν όλα τα άλλα καταλήξουν αδιέξοδα. Υ.Γ. Αν φοβάσαι να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, φοβάσαι τον εαυτό σου. Δεν τον ξέρεις, δεν τον εμπιστεύεσαι, δεν τον ακούς, δεν τον καταλαβαίνεις, δεν τον ορίζεις. Κατ΄επέκταση, δεν τον βελτιώνεις.
