Εχοντας ζησει, με τη μαμα μου, τη διαδικασια των χημειοθεραπειων κ οχι μονο (γιατι η ζωη ενος καρκινοπαθη δεν περιλαμβανει φυσικα μονο αυτη τη διαδικασια) μου ακουστηκε παρα πολυ δυσκολο ολο αυτο που περιγραφει η κοπελα. Τοτε, πριν 6 χρονια, δεν αντιμετωπιζα αυτη τη δυσκολια αλλα δε θελω ουτε να σκεφτομαι ποσο αρνητικα θα επηρεαζε την ψυχολογια της, τον μη ομολογουμενο αλλα περα για περα υπαρκτο φοβο της κ το αγχος της οτι επιβαρυνει εμας με το θεμα της υγειας της.ειναι ενα θεμα που παντα με συγκινει κ συγχρονως με θυμωνει. που δεν υπαρχει αυτονοητο, ευαισθησια κ γω δεν ξερω τι αλλο