Τους καλύτερους ανθρώπους οι γονείς μου τους συνάντησαν εκεί, στην Γιακουτία. Στο Γιακούτσκ σπούδασε η μάνα μου και έγινε εξαιρετική Νηπιαγωγός. Εγώ, απο τα 4 χρόνια που έζησα εκεί θυμάμαι πολλά ρούχα(αναγκαστικά), σακούλες με το κρέας έξω απο το παράθυρο, το χιόνι και η λάσπη πιο ψηλά από το μπόι μου )))Όσο για τα σκυλιά, είναι μόνο κάποιες ράτσες που ζουν εκεί, όλα έχουν σπιτάκια με επένδυση μέσα. Τουαλέτες μόνο στα χωριά είναι έξω. Πάντως η Παιδεία ήταν σε πολύ ανώτερο επίπεδο απο αυτό της Ελλάδος και όχι μόνο.Όταν πήγα 2 Δημοτικού πλέον στην Ουκρανία σε 2 βδομάδες μέσα με βάλανε μια τάξη πάνω διότι δεν κατέβαζα το χέρι μου ούτε στιγμή. Κρίμα που το μέρος που έζησα έστω και τόσο λίγο έχει κλείσει. Το Γιακούτσκ με την πρώτη ευκαιρία θα το ξαναεπισκευθώ οπωσδήποτε.