#3 Όχι ότι είμαι αντίθετη στο να ψαχνόμαστε και να μη βουλιάζουμε στην απελπισία, *αλλά*. Η σχέση που θα σου δώσει τη συντροφικότητα που ονειρεύεσαι, τι να κάνουμε, δεν είναι ντοσιέ στατιστικής, δεν είναι η ιδανική πιστωτική κάρτα. Μπορεί να τα κάνεις όλα "σωστά" ή "λάθος", να είσαι "καλή" ή "κακιά", και πάλι εγγύηση δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι είμαστε περίπλοκα όντα, και όποια στάνταρ και να έχεις, δε θα αποφύγεις τις (δυσάρεστες και ευχάριστες) εκπλήξεις. Και όταν τα πράγματα δεν πήγανε καλά, μια δυο τρείς, δέκα, (δεν έχει σημασία) φορές, είναι ανθρώπινο και να κουραστείς και να μεμψιμοιρήσεις, και να ευχηθείς να είχες γεννηθεί η Μητέρα Τερέζα. Η μία λύτρωση, είναι αυτή που προτείνει η Α,μπα: Κάνε καινούργιο σχέδιο, και δοκίμασε πιό ώριμη τις ικανότητές σου στην "αρένα". Η δεύτερη λύτρωση, που μου αρέσει εμένα, γιατί με απαλάσσει από το φόβο ενδεχόμενων παραπάνω αποτυχιών, άγονων ενδοσκοπήσεων, μελλοντικής κούρασης, κλπ, είναι να αποτελείς πρωτίστως εσύ την καλύτερη συντροφιά για τον εαυτό σου, πράγμα που δεν έρχεται μέσα από τον εγωισμό, αλλά μέσα από την ανάπτυξη των προτερημάτων που έχεις και των θεμάτων που αγαπάς. Έτσι, θα αντέχεις να περνάς παρέα με τη μούρη σου τα βροχερά σαββατόβραδα. Έτσι, θα έχεις τις αντοχές όταν θα το φέρει η ζωή να γνωρίσεις κάποιον να του προσφέρεις. Και αν δεν τα βρείτε, θα έχεις την εσωτερική δύναμη να συνεχίσεις χωρίς να εύχεσαι να ήσουν κάποια άλλη, κάπου αλλού.
