#3 Δεν ξέρουμε τη στάση του παθόντος επάνω στο θέμα, αλλά ακόμα και αν είναι αυτή (η σωστή) που περιγράφει η Α,μπα, το μήνυμα που θέλω να σου στείλω εγώ είναι το εξής. Όλοι έχουμε τις σταθερές μας. Άλλοι αντέχουμε περισσότερο, αλλοι λιγότερο, και τον καθένα μας τον ενοχλούν διαφορετικά πράγματα. Κανείς δεν αντέχει τα πάντα. Κανείς. Όταν το όριο σπάει, άσχημα πράγματα τείνουν να συμβαίνουνε, και το πιο απλό, σύνηθες και αναμενόμενο είναι ότι: Παύεις να έχεις την ικανότητα να προσφέρεις ουσιαστικά εκεί που χρειάζεται, διότι έχεις τραυματιστεί, και έχεις ανάγκη φροντίδας η ίδια. Οπότε η παρουσία σου είναι δώρον άδωρον. Φθείρεις τον εαυτό σου, και φθείρεις και τον άνθρωπο στον οποίο υποτίθεται "προσφέρεις", διότι του μεταφέρεις θέλοντας και μη όλη αυτή την αρνητικότητα. Μπορεί να νομίζεις ότι μένεις από αλτρουισμό (όχι ότι δεν συμβαίνει και καθόλου), αλλά αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια: Μένεις κυρίως από φόβο, διότι πιστεύεις ότι αν φύγεις, θα πάθει κακό. Κοντολογίς, αυτό που έχω να σου πω είναι: Δε φταίς αν νιώθεις -και ίσως είσαι- ανεπαρκής. Είναι καλύτερα να πάρεις την ευθύνη του "δεν-αντεχω-άλλο-σου", παρά να πιεστείς με αμφίβολλες για όλους συνέπειες. "Η πίεση δημιουργεί διαμάντια" πολύ σπάνια, συνήθως σπάει και τις σκληρότερες πέτρες...