(Μαρία;;)Το πρώτο μου άβαταρ στην lifo ήταν αυτό:http://www.tainiothiki.gr/pictures/photos/2939/1.jpgΔεν αντιλέγω ιδιαίτερα σ΄ αυτά που λες, η γκάμα της θεματικής είναι περιορισμένη και όχι δεν φαίνεται να προκύπτει, απλά, από ένα καθρέφτισμα της κοινωνίας, έτσι «διά του κρίνου»: Σαφώς αυτό σχετίζεται με το στάτους των εξουσιών, με την πολιτική, με τις λογοκρισίες. Αρκετά ενοχλητική, επί της ουσίας, επίσης βρίσκω έτερη γκάμα ελληνικών ταινιών που ακολουθούν κάποια στερεότυπα πλοκής και καταλήγουν πάντοτε σε σκηνή γάμου. Ακόμη κι αν η ταινία παρεκκλίνει θεματολογικά, κλείνοντας γερά το μάτι στον θεατή, προς το τέλος υπάρχει πάντοτε η αναπόφευκτη «κανονικοποίηση». Κακά τα ψέματα έχουμε γαλουχηθεί δεκαετίες τώρα με περισσότερη συντηρικοποίηση με λιγότερη πρωτοπορία. Αρκετές ταινίες, εντούτοις, έχουν ενδιαφέρον ακόμη και ως προς την παρατήρηση των άνωθεν, αν όχι για τίποτε άλλο.