#3Φλερτάροντας με την αρχή lenfou, θα σου πω ότι σε μένα συμβαίνει το αντίθετο. Οι περισσότερες καλές μου φίλες (φίλες, όχι συγκυριακές παρέες) δεν έχουν παιδιά, ενώ εγώ έχω. Ειδικά τα πρώτα χρόνια, όταν η φροντίδα των παιδιών ήταν για μένα κυριολεκτικά 24/7 απασχόληση, αισθανόμουν λίγο άβολα όταν βρισκόμουν με τις φίλες μου. Ένιωθα ότι θα είμαι μπουμπούνας σε οποιαδήποτε συζήτηση δεν αφορά παιδιά, ότι αυτό το συγκλονιστικό πράγμα που ζω δεν μπορώ να το μοιραστώ χωρίς να τις κάνω να χασμουριούνται, ενίοτε ζήλευα την ελευθερία τους ... συν ότι έκανα ένα κάρο σκέψεις του τύπου "μήπως είμαι περίεργη που αποφάσισα να κάνω οικογένεια" και όλα τα υπαρξιακά που απορρέουν από αυτό.Για την ιστορία, με τον χρόνο διαπίστωσα ότι α) τελικά δεν είμαι τόσο μπουμπούνας όσο νόμιζα, β) οι φίλες μου δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον για τους προβληματισμούς μου σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών μου (κι έχουν ψύχραιμη και αντικειμενική άποψη, πιθανόν γιατί το βλέπουν απ' έξω) και γ) δεν υπάρχουν συνταγές ευτυχίας, οπότε ούτε η μητρότητα είναι τέτοια. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν "το 'χεις" να νιώθεις μισή, μισή θα νιώθεις είτε έχεις παιδιά είτε όχι.(Αυτό λέει κι η Λένα με πιο ωραία ελληνικά)