Λογικό το σχόλιο σου, και θα σου πω γιατί το λέω.Η γλώσσα είναι ένας κώδικας. κι εξαιτίας αυτού είναι πολύ εύκολες οι παρανοήσεις. Για μένα "θάνατος" είναι ένα τέλος που δεν έχει συνέχεια. Δεν πιστεύω σε άλλες ζωές ή σε άλλη μορφή ύπαρξης μετά από αυτόν. Για όσους πιστεύουν αυτό ή δηλώνουν άγνοια για το μετά, η συμφιλίωση πιστεύω ότι είναι αδύνατη. "Συμφιλίωση" είναι ας πούμε να ακούς από τον γιατρό "θα πρέπει να κάνεις βιοψία" και να μην σου κόβονται τα ήπατα, να λες "ε δεν πειράζει, όσα έρθουν και όσα πάνε", και να το εννοείς. Το χιούμορ δεν είναι συμφιλίωση, ξέρεις πόσα αστεία κάνω κάθε μέρα σχεδόν με το θέμα; Το χιούμορ είναι ο καλύτερος εξορκισμός του φόβου. Τα παραδείγματα με τους ανατιναγμένους που λες είναι από ανθρώπους που θεωρούν τον θάνατο κάτι άλλο, μια μετάβαση σε κάτι καλύτερο. Δεν σημαίνει το ίδιο η λέξη γι'αυτούς.Και τελικά, ο λόγος που δεν το πιστεύω, είναι ότι το ένστικτο της επιβίωσης είναι ό,τι πιο ισχυρό έχουμε μέσα μας. Είναι φυσικό να τον φοβόμαστε, γιατί όλη μας η ύπαρξη παλεύει για να ζήσει κι άλλο, ένα δευτερόλεπτο ακόμα. Η συμφιλίωση, η αδιαφορία για τον θάνατο δεν είναι ούτε αξιοθαύμαστη ούτε ηρωική. Είναι πολύ επικίνδυνο να αδιαφορείς για τον θάνατό σου, είναι μια κατάσταση πολύ σοβαρή και τραγική.