Στις δισκογραφικές άξιζε να ψιλοκαταρρεύσουν. Είχανε γελοία ψηλό overcharge στις κυκλοφορίες τους και το καλλιτεχνικό και τεχνικό προσωπικό κακοπληρωμένο ή και απλήρωτο (πολλές αγωγές για αυτό το πράγμα τότε), απλά θησαύριζαν τα μεγάλα κεφάλια. Δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να αγοράζουμε τους δίσκους που θέλαμε τότε επ' ουδενί και ξεροσταλιάζαμε με τις κασσέτες πάνω από τα ραδιόφωνα για να ηχογραφήσουμε αγαπημένα τραγούδια με τη φωνή του παραγωγού και τις διαφημίσεις μέσα ή ψάχναμε φίλους και πηγαίναμε στα μαγαζιά που πουλούσαν δίσκους για να μας γράψουνε mixtape με τα τραγούδια που θέλαμε. Οι δισκογραφικές έπρεπε να φανούν έξυπνες και να εκμεταλλευτούν τις νέες τεχνολογίες, παράγοντας μοντέλα τύπου itunes με λογικές τιμές στους δίσκους και μεμονωμένα σε τραγούδια - γιατί αυτή η γελοιότητα που πιέζανε τους καλλιτέχνες για γρήγορη κυκλοφορία δίσκων, με 2-3 στο τσακίρ τραγούδια της προκοπής τότε και ένα κάρο σαβούρα για να γεμίσει ο δίσκος, έκανε την αγορά δίσκου, με την τιμή που πουλιόταν κιόλας, να μην αξίζει τον κόπο. Δεν τους έφταιγε καμία sharing πλατφόρμα που ήταν αγιογδύτες και εκμεταλλευτές. Σίγουρα αν τα πράγματα ήταν λογικά, θα προτιμούσα να πάω στο δισκάδικο της γειτονιάς μου να πάρω ένα δίσκο από το να ξεροσταλιάζω 10 μέρες να βρω τον ένα και μοναδικό τυπά που είχε το Julia από Pavlov's Dog να μπει μες στο Napster για να συνεχίσω το download. Και βασικά μια χαρά επιζούν οι δισκογραφικές σαν τις κατσαρίδες. Αν κάποιοι καταστράφηκαν από τις sharing πλατφόρμες ήταν τα δισκάδικα. Αυτούς ναι, να τους λυπηθώ. Αλλά η εποχές αλλάζουν και το ίντερνετ άλλαξε τα μοντέλα χρήσης πολλών πραγμάτων, όταν όλοι προσαρμόζονταν οι δισκογραφικές κάνανε απλά μηνύσεις και εκστρατείες κατά της πειρατείας. Το filming industry που κι αυτό επηρεάστηκε πολύ δεν είδα να τρελαίνεται τόσο, απλά προσαρμόστηκε.