Κακά τα ψέματα: ο όρος "σωφρονιστικό σύστημα" είναι ένας ευφημισμός για ένα σαδιστικό κοινωνικό εποικοδόμημα που μοναδικό ρόλο έχει να λειτουργεί εκφοβιστικά για τη κοινωνία προκειμένου να διατηρείται ένας γενικός μέσος όρος υπακοής στους νόμους που ούτε θα αποτρέψει ούτε θα φοβίσει εκείνους που για διάφορους λόγους καταφεύγουν στη παρανομία. Γιατί η παρανομία δεν είναι μια ιδιαίτερη συνθήκη της κοινωνικής πραγματικότητας παρά μία (σκοτεινή) παράμετρος της. Όλοι παρανομούν κάποια στιγμή στη ζωή τους, είτε με μια απλή παραβίαση φωτεινού σηματοδότη (που υπό συνθήκες μπορεί να οδηγήσει σε φόνο) είτε με πιο σύνθετες μορφές παραβίασης νόμων αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μόνο ένα ποσοστό συλλαμβάνεται διαφορετικά ίσως να είμαστε όλοι στη φυλακή (εκτός αν ταυτιστούμε με τη παραδοσιακή αναρχική κοινωνική θεώρηση που θεωρεί όντως ότι όλη η κοινωνία είναι μια φυλακή). Η διαφορά των επιφανών παραβατών από τους χιλιάδες ανώνυμους, αυτών δηλαδή που παρουσιάζονται ως αμετανόητοι κακοποιοί είναι ότι αποφασίζουν να έρθουν σε κάθετη ρήξη με το σύστημα - τουλάχιστον με το κομμάτι του εκείνο που αφορά τους θεσμούς της ιδιοκτησίας και του δικαιώματος της περιουσίας - που στις δυτικές κοινωνίες είναι σημαντικότεροι ακόμα και από το δικαίωμα στη ζωή (γι' αυτό και η ληστεία τιμωρείται με υψηλότερη ποινή απ' ότι ο φόνος). Αλλά δεν θέλω να δίνω λανθασμένες εντυπώσεις: οι επιφανείς παραβάτες είναι στη πραγματικότητα είδωλα ειδομένα μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέπτη των πιο μύχιων σκέψεων, από το καταπιεσμένο κομμάτι του κάθε προλετάριου ή μικρομεσαίου που εγκλωβισμένος μέσα στη μιζέρια του ονειρεύεται την απίστευτη ελευθερία που έχουν όλοι αυτοί που αρνούνται να σκλαβωθούν από μια (τελικά σκάρτη) ηθική. Ο Βλαστός λοιπόν απάντησε έτσι γιατί να συντηρήσει το μύθο του, υποταγμένος ίσως κι αυτός στη υπερβολική περσόνα που έχουν πλάσει στη μορφή του τα μίντια. Δεν αποτελεί φόβητρο αλλά παράδειγμα προς αποφυγή (τουλάχιστον για του "καθωσπρέπει"). Αυτό που αποκρύπτεται σε τούτη την υπόθεση είναι ο βαθμός σήψης στον οποίον έχει φτάσει το ποινικό σύστημα - και υπό μία έννοια αυτή η σήψη ίσως είναι και ένα δείγμα υγείας των εμπλεκομένων σε αυτό που ανέχονται να διεφθαρούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια αφού παραδόξως καταφέρνουν να επιτελούν ένα χυδαίο κι ευτελές επάγγελμα επιτρέποντας ταυτόχρονα να εκτυλίσσονται οι πιο παράξενες "ιδιοτροπίες" των "μεγαλοκρατούμενων" κάτω από τη μύτη τους. Το ερώτημα είναι και παραμένει: ως πότε αυτή η ιλαροτραγωδία θα συνεχίζεται, ως πότε οι άνθρωποι θα στοιβάζονται σε κλουβιά (γιατί το 99% δεν είναι Βλαστοί αλλά φτωχοί και αμόρφωτοι παρίες), ως πότε η κοινωνία θα έχει ανάγκη μπαμπούλες για να διατηρείται η κοινωνική ειρήνη και τελικά ως πότε θα ανεχόμαστε την αδικία. Γιατί αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος: η αδικία και δυστυχώς το ποινικό, δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα αποφεύγουν μετά βδελυγμίας να απαντήσουν. Ίσως γιατί συντηρούνται από αυτή. Πρόκειται για μια από τις οικονομικά πιο σταθερές, διαχρονικές και ανθήρες επιχειρήσεις της χώρας. Και ο Βλαστός αλλά και οι κρατούμενοι του αντιεξουσιαστικού χώρου χρησιμοποιούνται επικοινωνιακά για να επισφραγίσουν την απόλυτη αναγκαιότητα της ύπαρξης τους. Όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσαν σε γενικές γραμμές να περιγραφούν με το θλιβερό όρο "καλλιέργεια φόβου", ή αλλιώς η ζωή μέσα από το αστυνομικό δελτίο.
