Haifischnet αν απευθύνεσαι σε εμένα, να σου πω ότι δεν πιστεύω ό,τι ακούω αλλά εκφράζομαι εκ πείρας και προσωπικών βιωμάτων. Σπούδασα (και) στο εξωτερικό, έμεινα και εργάστηκα εκεί (βόρεια Ευρώπη) για πολλά χρόνια, στην οποία έχω την τύχη και σήμερα να πηγαινοέρχομαι πολύ συχνά λόγω της εργασίας μου. Επέτρεψε μου λοιπόν να γνωρίζω πολύ καλύτερα την βόρεια ιδιοσυγκρασία. Μακάρι να είχα τον χρόνο μπω σε λεπτομέρειες και να εκφραστώ με γεγονότα. Αυτή την διαχυτικότητα η οποία μας διακατέχει και αναφέρομαι σε απόλυτα φυσιολογικές εκφράσεις χαράς αλλά και λύπης, πολλές φορές την θεωρούν από υπερβολική έως και μικρή τρέλα. Ήταν αρκετές οι φορές, σε αυτές τις χώρες, που αισθάνθηκα άβολα και αμήχανα με φίλους, οικεία πρόσωπα και στενούς συνεργάτες μου, όταν και οι ίδιοι αισθάνθηκαν άβολα με κάποιες διαχυτικές, απόλυτα φυσιολογικές εκφράσεις και συμπεριφορές, όπως να τους αγκαλιάσεις, να τους φιλήσεις, εκφράζοντας τους κάποια ευχή χαράς ή, ακόμη περισσότερο, συμπόνιας. Τους φαινόταν κάτι πολύ παράξενο έως και εξωπραγματικό. Με ορισμένους, πολλές φορές το είχα συζητήσει, σε ανύποπτο χρόνο και μου εξέφραζαν της πηγαία απορία τους για αυτή την συμπεριφορά. Κατά βάθος τους γοήτευε και την δεχόντουσαν αλλά τους ήταν δύσκολο να την εκφράσουν και οι ίδιοι. Είναι κάτι που είναι αληθινό, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ως θέμα συζήτησης και προσοχής αλλά σε ένα μικρό σχόλιο δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί πλήρως. Ελπίζω να έγινα κατανοητός.