Μπραβο για το αρθρο, πραγματικα δεν ηξερα, ζωντας πολύ καιρο εκτος Ελλαδος, οτ ι η Μαρια ηταν τοσο βαρια αρρωστη. Τη γνωρισα εφηβος οταν ενταχθηκα στη Διεθνη Αμνηστια (ηταν το 1986 και η Μαρια ηταν ηδη μελος του ΔΣ του Ελληνικου τμηματος, και όχι το 1989/μικρη διορθωση). Τη θυμαμαι και μετα, στο Κεντρο Αποκατάστασης Βασανισθέντων. Για τη ειρωνεια της υπόθεσης όμως και σαν μικρη απαντηση/σχολιο στο ότι την αγαπουσαν οι μειονότητες (που είναι, βεβαια, αληθεια), θυμαμαι αυτό που ειχε γραψει καποτε στην Καθημερινη, σχετικα με την επιθεση που δεχθηκε γυρω στα 10 χρονια πριν στο Γκαζι (από μετανάστες, γιατι, να το κρυψουμε?) που τη χτυπησαν αγρια και τη ληστεψαν. Θυμαμαι το ότι ανεφερε το ποσο περιεργα αισθανοταν που βρεθηκε ξαφνικα κατω από τις μποτες αυτων που εοι δεκαετιες περιεθαλπτε και προστατευε. Αυτό για να μην ξεχνουμε πως όλα τα νομισματα εχουν παντα δυο πλευρες....Ελαφρο το χωμα που θα την σκεπασει.