Χίμαιρα, σε καλό σου! Άκου χραπ και φραπ, χαχαχαΜπα, έγινε πολύ απλά, χωρίς σχέδιο και εντελώς αυθόρμητα όπως συμβαίνουν όλα τα ωραία σ'αυτή την παλιοζωή.Τους είδα δίπλα-δίπλα που πότε διάβαζαν, πότε χάζευαν, δεν γνώριζα τότε τους συγγραφείς, τους ρώτησα για τα βιβλία από καθαρή περιέργεια και για να περάσει η ώρα μου. Αυτοί πάλι καταχάρηκαν που βρήκαν πρόθυμη ακροάτρια και άρχισαν να μου τα εκθειάζουν τονίζοντας ότι τα έχουν διαβάσει τόσες πολλές φορές που τα έχουν μάθει σχεδόν απέξω (είναι πολύ μικρά σε μέγεθος). Δήλωσα εντυπωσιασμένη. Ε, αυτό ήταν. Είπαμε κι άλλα πολλά, αμπελοφιλοσοφήσαμε δεόντως. Στο τέλος, επέμεναν να μου τα χαρίσουν καλά και σώνει. "Μα, τί λέτε τώρα; Σοβαρά;" έλεγα εγώ, "Επιμένουμε, θα σου φανούν πολύ χρήσιμα" έλεγαν αυτοί. Τί να έκανα; Τους ευχαρίστησα πολλές φορές και τα διάβασα στο σπίτι, αν και δεν έμαθα ποτέ ούτε μισή πρόταση απέξω, ντρέπομαι που το λέω :PΥ.Γ. Ελπίζω υποσυνείδητα κάτι να μου έμεινε!