Ναι, αλλά, όπως έγραψε και η Α,μπα, είναι πραγματικά σπάνιοι, και, δυστυχώς για τους ίδιους και για τους υπόλοιπους, η αλήθεια είναι ότι "αγαπούν", απλώς όλο το υπόλοιπο σύστημα (μυαλό, συναίσθημα) είναι τόσο μα τόσο διεστραμμένο, ώστε η λίγη αγάπη που νιώθουν είτε χάνεται ως σταγόνα στον ωκεανό, είτε διοχετεύεται με τραγικές συνέπειες (βλέπε τη "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη). Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την αγάπη ως κάτι πολύ συγκεκριμένο, στην πιο συνηθισμένη περίπτωση ως καλή θέληση και ευχάριστο συναίσθημα για τους οικείους μας, στην πιό "διευρυμένη" περίπτωση ως δύναμη του σύμπαντος, όμως είναι πολύ περισσότερα από *μόνο* αυτά. Είναι η δύναμη πίσω από το γεγονός ότι απλώς δε θέλουμε να υποφέρουμε, και ότι θέλουμε να ζήσουμε, και "απλώνει" μέχρι την ευτυχία και την ευδαιμονία. Αν δεν είχες ούτε μία σταγόνα από αυτή, τα ίδια σου τα κύτταρα δε θα είχανε λόγο να συνεχίσουν να αναπαράγονται. Γι αυτό και πολύ φιλόσοφοι/μύστες/άνθρωποι του πνεύματος της δίνουν τέτοια σημασία, και λένε πράγματα όπως "η αγάπη είναι το παν" "όλα είναι αγάπη", και τέτοια.