Αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει είναι οι τρόποι που εφευρίσκουν οι άνθρωποι για να στηρίξουν το "δίκιο" τους, τις ιδεοληψίες τους, τα λάθη τους, τις επιλογές τους, κατι που σχεδόν παντα συμπυκνώνεται στα ¨δύο μετρα κ δύο σταθμα¨, την αποκορύφωση της υποκρισίας δηλαδή.Εξηγούμαι λοιπόν, δηλώνοντας πως σε καμία περίπτωση δεν ειμαι συμφωνη με τον τρόπο - και γενικά- που εκλεισε η ΕΡΤ, αυτό όμως δε σημαίνει πως θέλω να επανέλθει στην προτερα κατασταση. Είναι υποκρίσία να έχει γίνει καραμέλα στο στόμα όλων μας ότι ο Παυλόπουλος δεν είναι καταλληλος για ΠτΔ, γιατί διορισε χιλιάδες κόσμου, αλλα από την άλλη να υπερασπιζόμαστε όλους αυτούς που λαθρα διορίστηκαν, ακόμα κι αν δεν το άξιζαν. Δηλαδή δεν γνωρίζει κανένας ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων δουλευαν στην ΕΡΤ ειχε διοριστεί, χαριστικά, κομματικά, αναξιοκρατικά; Ακόμα κι αν κάποιος ειχε τα τυπικά προσόντα πάλι αναξιοκρατικά ειχε διοριστεί γιατί δεν μπήκε ποτε σε μία διαδικασία σύγκρισης κ συναγωνισμού με καποιον που ειχε τα ίδια προσόντα. Μονο αυτοί που διορίζουν φταίνε; Ο λαός ειναι παντα αμοιρός ευθυνών. Με το ζορι τους διοριζαν στην ΕΡΤ φανταζομαι. Ο άνθρωπος που δεχεται να διοριστεί χαριστικά, ενώ ξερει ότι μπορεί να μην το αξίζει κα ότι υπάρχουν χιλιάδες αλλοι με τα ίδια ή περισσότερα προσόντα, που δεν εχει την προσωπική ηθική κ την αξιακή αντίληψη να αντισταθεί σε κατι τετοιο, γιατί πρεπει να τύχει ιδιαιτερης προστασίας στο διηνεκές; Η μόνη λογική λύση αυτη τη στιγμή είναι να αξιολογηθούν όλοι οι υπάλληλοι της πρωην ΕΡΤ μαζί κα της ΝΕΡΙΤ και όσοι πληρουν τυπικά προσοαντα να δουλέψουν όλοι μαζί στη δημόσια τηλεοραση. Κάτι που κ πάλι αδικο είναι γιατί αν καποιον ακόμα και overqualified το ειχε βαλει στην ΕΡΤ η θεία του που ηταν ιδιατέρα του εκαστοτε Προέδρου, πάλι έχει καταπατήσει το βασικό κανόνα της αξιοκρατίας, δηλάδή την υποβολή σε μια διαδικασία κρίσης και την τελική επιλογή μέσα απο αυτή και παλι θα βρίσκονται σε πλεονεκτή θέση. Αλλα τί να κάνουμε. Τωρα ειναι το μόνο που μπορεί να γίνει για να μην παμε στη λογική του κλεισίματος.Όταν πριν αρκετα χρόνια επισκεφτηκα το ραδιομεγαρο είδα κατι που τοθυμαμαι ακόμα κ δεν το εχω ξαναδει πουθενα στη ζωή μου. Ανθρωποι (προφανώς ανευ αντικειμένου κα αφού εκείνη την περίοδο ειχε γίνει προσληψη 1000 ατόμων περίπου) καθονταν απλώς σε καρεκλές στους διαδρόμους. χωρίς γραφεία, χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα. απλώς ειχαν την καρεκλα τους κ καθονταν. Στη δε ΕΡΤ πατρας οι υπάλληλοι πηγαιναν με βαρδιες για λίγες ωρες, 2-3 φορες την εβδομάδα. Κανένας άνθρωπος δεν πρεπει να χανει τη δουλεια του αλλα αυτα που συμβαίνουν εδώ κ 35 χρονια στο Ελληνικό Δημόσιο πιστεύω πως ειναι άνευ παγκόσμιου προηγουμενου. Κ το δυστυχές ειναι πως μαζί με τα ξερά κάιγονται κ τα χλωρά.
