#3: Ομολογώ πως κι εγώ εντυπωσιάστηκα από τη στοχαστική σου δεινότητα και την ευγλωττία σου! Συμφωνώ με την απάντηση της Λένας, τη βρίσκω πληρέστατη κι εξαιρετικά εύστοχη. Θα ήθελα ωστόσο να προσθέσω τις δικές μου σκέψεις πάνω στο συναισθηματικό κομμάτι. Είσαι ένας μικρός φιλόσοφος με φωτεινό πνεύμα. Δώσε όμως και στην καρδιά σου την ευκαιρία να λάμψει. Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου σοκάρει και συγκινεί γιατί είναι μια πρόωρη απώλεια κόντρα στους, ούτως ή άλλως, ανελέητους και αναπόδραστους μηχανισμούς της φύσης και της ζωής. Είναι το άνθος του δέντρου που δεν πρόλαβε να γίνει καρπός, το όνειρο που δεν εκπληρώθηκε, η δυνατότητα που ακυρώθηκε. Στις κηδείες των νέων ανθρώπων προσωπικά κλαίω για το "εάν" της δικής τους χαμένης ευκαιρίας και συμπάσχω με τον ανείπωτο πόνο των γονέων. Κλαίω μαζί με κάθε μάνα που χάνει το παιδί της, καταλαβαίνω τον χειμώνα της ψυχής της. Για αυτήν αλλά και για μένα το νεκρό σώμα είναι το "γλυκύ έαρ" που δεν πρόλαβε να γίνει καλοκαίρι. Από την άλλη, δεν είναι τυχαία η έκφραση "έφυγε πλήρης ημερών", όταν μιλάμε για το θάνατο υπερήλικων ατόμων. Να συμπάσχουμε, να συλλυπούμαστε αλλά και να συμμετέχουμε στο πανηγύρι της ζωής με πλήρη επίγνωση της ματαιότητάς της. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όλοι μας κάποτε θα πεθάνουμε. Το πώς θα ζήσουμε όμως είναι η βεντάλια που κρατάμε στο χέρι μας: μπορούμε να την ανοίξουμε και να γίνουμε αεράκι ανθρωπιάς και καλοσύνης ή να την κλείσουμε και να χτυπάμε επικριτικά ό,τι δεν μας αρέσει.:)