Με όλο τον σεβασμό σε κρίσεις εμβριθέστερων εμού να είπω δυο-τρία πράγματα:(α) Φοροδιαφυγή υπήρχε '80-'90-'00 (η εφορία ήταν λέξη άγνωστη για ελεύθερους επαγγελματίες) και όλοι ήσαντο ευτυχείς.(β) Η αύξηση της εγκληματικότητας δρόμου και παράλληλα η αφόρητη υποβάθμιση του φυσικού τοπίου του αστού (σ.σ. της πόλης) παίζουν τεράστιο ρόλο και δεν τα παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας, κυρίως το δεύτερο. Δεν είναι αρεστό πολιτικά να πούμε ότι όταν μυρίζει τσίσα όλη η Πατησίων σε πιάνει η ψυχή σου. Ότι όταν βλέπεις παντού στρωμνές αστέγων και πρεζάκια με φλεγμονές στα πόδια τους αυτό είναι πρόβλημα (σ.σ. το ότι υπάρχουν, όχι το ότι τους βλέπεις) που πρέπει να λυθεί. (γ) Όσο και αν χαίρονται ή προσπαθούν να τα μπλέξουν διάφοροι, όλοι διαισθανόμαστε ποιες είναι οι προοπτικές της χώρας μας: ανύπαρκτη οικονομία σε ένα αφόρητα ανταγωνιστικό περιβάλλον, υπογεννητικότητα όταν σου έρχονται κάθε μέρα καραβιές από άλλα πολιτιστικά περιβάλλοντα, πολιτικό σύστημα συστημικά λαϊκίστικο, έλλειψη εθνικού οράματος και στόχου, πολίτες που αρνούνται να δηλώσουν πίστη στην πολιτεία τους. Αυτός είναι ο λόγος της απαισιοδοξίας. Κανείς δεν μπορεί να πει με το χέρι στην καρδιά σε έναν νέο άνθρωπο "κάτσε εδώ, αξίζει".Για να γίνεις ευτυχισμένος δεν πρέπει να μισείς τον άλλον. Αλλά οφείλεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Αλλά πρώτα πρέπει να ορίσεις το ποιος είσαι. Κι εδώ έχουμε ένα θέμα ως προς αυτό...Το τι είναι η Ελλάδα το όρισε ο Πολέμης (Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι; κτλ). Το ποιοι είναι οι Έλληνες οφείλουμε να το προσδιορίσουμε εμείς. Χθες.